Van Sidi Moktar naar Essaouira – Ik

Dinsdag 11 maart. Marokko.

Mensen in Marokko. Ik.

Een heel klein groepje mensen, dat geef ik toe, maar wel de belangrijkste groep tijdens deze reis.

In Spanje zag ik het allemaal niet meer zo zitten en ook heeft het me wat moeite gekost me aan te passen aan de weer compleet andere cultuur hier in Marokko. Maar nu ik eenmaal lang en breed in Afrika ben, vind ik het weer allemaal geweldig. Het fietsen gaat goed, alles doet het naar behoren en ik heb het naar mijn zin.

In de Marokkaanse dorpjes is het aangenaam. Vrouwen dragen er hoofddoeken, mannen exotische gewaden en ik zit graag in van die typische theekroegjes met van die vreemd naast elkaar geplaatste stoelen, die wij in het westen al snel ongezellig zouden vinden, of onpersoonlijk, maar die dat helemaal niet zijn.
Of misschien houd ik wel van onpersoonlijkheid en vind ik ongezelligheid gezellig.
Dat kan ook.

Onderweg zijn de kleuren van het landschap fletser, maar ook indringender dan in Europa. Een paar keer per dag verraadt een moskee de nabijheid van een dorp of stad. Langs de kant van de weg koop ik een hardgekookt ei bij een kiosk of wordt het vlees voor mijn brochette rechtstreeks van de levenloze, aan grote haken hangende koe op mijn bord gesneden.
En zojuist heb ik aan de Atlantische kust, in de haven van de pittoreske stad Essaouira, voor een paar euro twee enorme borden met vijf verschillende soorten verse vis en schaaldieren naar binnen gewerkt. Ook daar word ik wel vrolijk van.

Buik vol verse vis

Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat het goed met me gaat.
Hoe dat precies komt weet ik niet. Dat zal wel een ongrijpbare combinatie van factoren zijn.
Hoe lang dat gaat duren weet ik ook niet. Binnenkort zal er wel weer iets gebeuren waardoor ik me weer ellendig, ziek of droevig voel. Misschien gebeurt dat morgen wel. Misschien volgende week. Misschien pas over vier maanden.
Maar dat geeft niet.
Zeker nu niet.
Nu heb ik mijn buik vol verse vis. Niets geeft nu.

Volgende: Van Imsouane naar Imourane – De Fransen
Vorige: Van Marrakech naar Sidi Moktar – Kinderen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’