Van Chefchaouen naar Ouazzane – Hasjdealers

Donderdag 27 februari. Marokko.

Mensen in Marokko. De hasjdealers.

Ik ben een paar dagen in Chefchaouen geweest. Een charmant plaatsje, dat boven op een berg ligt. Om er te komen moet je wel een 6 kilometer lange, loeisteile weg op fietsen, maar dat is de moeite meer dan waard. De sfeer is er relaxed, de mensen zijn er vriendelijk en de kronkelweggetjes in de medina zijn er nauw en bedrijvig. Het dakterras van mijn midden in de medina gelegen pension is een genot, de theehuisjes op het centrale plein zijn aangenaam en de gebouwen zijn er simpelweg mooi.

De hasjdealers

Het enige vermoeiende aan stadjes als deze is dat je er aan één slag mensen met geen mogelijkheid kunt ontkomen: de mannen die hun rookwaar aan je proberen te slijten. Verdovende rookwaar welteverstaan. Drugs. Ze zijn met velen en ze gaan te werk op een manier die voor onopvallend door moet gaan, maar die daardoor juist zo opvallend is, dat je ze op een straatlengte afstand al ziet aankomen.

Toen ik vanmorgen weer op mijn fiets stapte, dacht ik voor even van ze verlost te zijn. Maar nee hoor. Niks daarvan.

Want of ik nou in een grote stad ben of in een piepklein dorpje, telkens weer duiken ze als duveltjes uit doosjes voor me op. Zelfs op een compleet verlaten weg ergens midden in het onherbergzame Rifgebergte ben ik niet veilig voor ze.
Zodra ik ook maar even stop om wat te eten, wat te drinken, een foto te nemen of gewoon even op adem te komen, komt er altijd wel zo’n figuur als een ware Hans Klok uit de struiken tevoorschijn, om veel te hard ‘Psssst, Ali Baba, wanna smoke?’ naar me te fluisteren.

Vriendelijke junks

Maar buiten dat ik er soms wat moe van word, is het allemaal niet zo heel erg. Ze doen geen vlieg kwaad en het mag hier in het noorden van Marokko dan af en toe best een beetje op Amsterdam lijken, er is wel één belangrijk verschil tussen de handelaars hier en de verslaafden die je in ons land voor de voeten lopen om je hun vers gestolen fietsen te verkopen.

Wat er namelijk in onze hoofdstad gebeurt als je vriendelijk zegt dat je niet gebruikt of nu even niet wilt gebruiken, is dat de gemiddelde junk chagrijnig of ongeïnteresseerd door zal lopen.
Zijn Marokkaanse collega doet dat niet. Die schudt je, voordat hij op zoek gaat naar zijn volgende doelwit, oprecht gemeend de hand, heet je hartelijk welkom en wenst je een fijn verblijf in zijn land.

Volgende: Van Meknes naar Azrou – Verkleumd
Vorige: Van Ceuta naar Tetouan – Sjacheraars
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’