Na Ethiopië is Kenia een verademing. Een zucht van verlichting. Het voelt alsof ze twee weken lang voor mijn deur hebben staan heien en dat ze daar sinds ik in Kenia ben mee opgehouden zijn. Een oorverdovende stilte. Het is dus lekker rustig in Kenia. Er zijn bijna geen mensen op de weg en degenen die er wel zijn, zien er met hun bontgekleurde stammengewaden over hun pikzwarte huiden Lees meer…
In het noorden van Kenia ligt geen asfalt. Al stuiterend hobbel ik er over een abominabel zandpad van de ene steen naar de andere kei. Een lekke voorband kwam dan ook niet als een al te grote verrassing. Routinematig verving ik mijn kapotte band door een van mijn reservebanden. Nu had ik ook wel gezien dat mijn buitenband vrij slecht aan het worden was, maar echt nodig om die te vervangen vond ik het niet. Het is immers niet Lees meer…
Ik ben blij dat ik in een tamelijk goed hotel zit. Ik heb me al vaker niet zo lekker gevoeld en ook heb ik zo nu en dan last gehad van de gebruikelijke reizigerskwaaltjes, maar voor het eerst tijdens deze reis ben ik nu toch echt ziek. Al twee dagen. Hoofdpijn, buikpijn, diarree, koorts, keelpijn. Het eerste waar ik gisteren aan dacht was malaria. Dat zou niet Lees meer…
Van de zomer de winter in. Van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond. Dwars door het stadje Nanyuki loopt de evenaar. Daar ben ik vandaag overheen gefietst. Binnenkort: Van Juja naar Nairobi – De A2Vorige: Isiolo – ZiekOf begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’
Vanaf de grens met Ethiopië loopt er door Kenia een 1.000 kilometer lange weg helemaal naar Nairobi in het zuiden. De A2. Dat klinkt saai. Dat was het niet. De A2 begint, bezaaid met bavianen en kamelen, in het noorden van Kenia als ronduit belabberde grindweg, die je 400 kilometer lang dwars door de woestijn en over de maanlandschapachtige kraters bij Marsabit voert.Daarna transformeert hij in een tweebaansasfaltweg en kronkelt hij geduldig langs de besneeuwde toppen van Mount Kenya en door dichtbegroeide groene Lees meer…