Van Nouâdhibou naar Bin Lanouar – Theerituelen

Zondag 6 april. Mauritanië.

Mauritanië heeft qua veiligheid niet zo’n mooie reputatie. Volledig ten onrechte, maar de Mauritaniërs trekken zich dat wel aan en ze willen koste wat het kost voorkomen dat hun bezoekers ook maar iets naars overkomt.

Vanmorgen ben ik om die reden vlak buiten Nouâdhibou van de weg geplukt. Ik moest bij een belangrijke politiepief op het matje verschijnen om hem uit te leggen wat ik van plan was en hij was op zijn zachtst gezegd niet blij toen ik hem vertelde dat ik helemaal alleen de 500 kilometer door de woestijn naar de hoofdstad per fiets af wilde gaan leggen.
Hij zag waarschijnlijk de internationale krantenkoppen al schreeuwen dat er weer een zonderlinge westerling is omgekomen in zijn geliefde vaderland en lichtelijk in paniek stamelde hij dat dat helemaal niet mogelijk is.

Mijn reactie was iets in de trant van ‘welles’ en toen hij, amper bekomen van de schrik, zag dat ik het echt meende, begon hij me uitgebreide instructies te geven.
Zo’n beetje het enige wat ik van zijn verhaal heb onthouden, is dat hij me uitdrukkelijk sommeerde om de nachten door te brengen bij de politieposten, die ik ook in dit land ongeveer elke 100 kilometer zou tegenkomen.

Slapen bij de politie

Gehoorzaam burger als ik ben, heb ik zijn advies opgevolgd.
Na 80 kilometer kwam ik aan bij een midden in de woestijn tussen de nomadententen opgezette politiepost. De agenten aan wie ik vroeg of ik bij ze mocht slapen vonden het een erg raar, maar ook wel een heel leuk verzoek. Ze vonden het vooral geen enkel probleem en mijn tent kon ik opzetten voor hun geïmproviseerde kantoor.

Zo’n post wordt 24 uur per dag bemand door een stuk of wat politiemannen, die daar voor langere tijd dag en nacht diensten van acht uur op en acht uur af draaien.

Met name Mohammed, een van de jongere agenten en een hele aardige kerel, vond het bijster interessant dat ik bij ze kwam overnachten. Toen zijn dienst erop zat en hij zijn politie-uniform had verruild voor zijn blauwe bubu, vroeg hij of ik zin had om even mee te lopen om een kopje thee te gaan drinken bij een kennis en tijdelijke buurman.

En dat werd nog een lang bezoek.

Afrikaanse theerituelen

Theedrinken is in Afrika namelijk niet iets wat je even tussendoor doet. Theedrinken is hier een heus ritueel, waarbij het brouwsel met de grootst mogelijke zorg boven hete kolen wordt bereid, voordat het eindeloos en van grote hoogte van het ene glaasje in het andere wordt gegoten, net zolang tot er een schuimlaag is ontstaan die de goedkeuring van de bereider kan wegdragen.
Het glaasje thee kieper je vervolgens in één of hooguit twee slokken naar binnen. Daarna is de volgende aan de beurt en alle stappen worden net zo lang herhaald tot alle aanwezigen drie kleine glaasjes hebben gehad. Niet meer, maar ook zeker niet minder dan drie glaasjes.
Haast hebben ze in ieder geval niet. Haast is er niet bij. Haast is er nooit en voor je er erg in hebt, ben je zo twee uur verder.

Rijst met de handjes

Als laatste daad van de dag heb ik met het hele politiekorps, op de grond in het donker van hun tent zittend, met de handjes rijst met saus uit een enorme pot gegeten.

Daarna was het tijd om te gaan slapen. En veiliger dan vannacht heb ik me zelden gevoeld, wetende dat er zeker tien agenten speciaal voor mij een extra waakzaam oogje in het zeil zouden houden.

Volgende: Van Bin Lanouar naar Chami – Krankzinnige klucht
Vorige: Van Guerguarate naar Nouâdhibou – Grenscursus
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’