Maandag 7 april. Mauritanië.

De politie dus. Je beste vriend. Zeker in Mauritanië.
Al is het wel zo’n vriend die net iets te opdringerig kan zijn. Zo’n vriend die maar niet weg wil als je met een leuk meisje staat te praten in de kroeg. Zo’n vriend waar je het af en toe een beetje benauwd van krijgt.

Tussen Nouâdhibou en de hoofdstad Nouakchott ligt een kilometer of 500. Dat betekent vier lange dagen fietsen over een oneindige weg dwars door de woestijn. Onderweg kom je, behalve hier en daar wat nomadententen, een kudde kamelen en zo nu en dan een vrachtwagen, die bij het langsrijden steevast zorgt voor een hap zand in je gezicht, zo goed als niets tegen.

Daarop is één uitzondering: het enorme restaurant, annex winkel, annex benzinestation, dat halverwege de route zomaar midden in de woestijn is neergeplempt. Een ideale plek om de nacht door te brengen. Hier kan ik mijn tentje lekker beschut achter het gebouw neerzetten en ik kan er ook nog een hapje eten bestellen.

Op die gekke plek midden in de woestijn kwam ik rond vier uur in de middag aan, om er pardoes de volgende krankzinnige klucht binnen te vallen:

Scène 1: De Duitse toerist

Bedolven onder een dunne laag zand kom ik aanrijden op mijn fiets. Voor het restaurant zit een Duitse toerist op een stoel.

Duitse toerist: Hé! Ben jij die Hollander?
Ik: Ja. Hoe weet jij dat?
Duitse toerist: Ik heb van je gehoord. Iedereen heeft het over je. Ik ben een poosje opgetrokken met vier andere fietsers die een paar dagen achter je fietsen. Onderweg zeiden ze overal dat er een paar dagen geleden een Hollander is langsgekomen.
Ik: Oké. En wat doe jij hier?
Duitse toerist: Ik ben aan het wachten tot ik met de auto word opgehaald voor een tochtje door het natuurreservaat.
Ik: Hoe laat word je opgehaald?
Duitse toerist: Dat weet ik niet. Dat weet je hier maar nooit. Voor het donker hoop ik.

Scène 2: De wildvreemde en de politieman

Er komt een wildvreemde man op me af gelopen. Hij duwt me een mobiele telefoon in mijn hand.

Wildvreemde man: Hier. Voor jou.
Ik: Hallo?
Politieman aan de lijn: Met de politie. Ben jij die gast op die fiets
Ik: Ja.
Politieman aan de lijn: Waar ga je vannacht slapen?
Ik: Ik was van plan hier mijn tent op te zetten. Ik moet alleen nog even vragen of dat mag.

De politieman begint me allemaal vragen te stellen in het Frans. Ik moet mijn uiterste best doen hem te verstaan. Ik spreek wel wat Frans, maar mijn sterkste taal is het niet. Zeker niet als ik moe ben. Daarnaast sta ik buiten bij een benzinestation, waar het lawaaierig is vanwege de wind die in mijn oren suist en de drie Franse toeristen die staan te bakkeleien, omdat een van de pompbedienden is weggereden met hun auto om brandstof te halen en ze al meer dan een uur staan te wachten tot hij terugkomt.

Politieman aan de lijn: Ik moet gegevens van je hebben. Wat is je geboortedatum? Wat is je adres? Wat is je paspoortnummer? Hoe laat ga je morgen weer fietsen?
Ik: Geef zo goed mogelijk antwoord op al die vragen.
Politieman aan de lijn: Oké. Ga jij dan even regelen dat je daar mag slapen. Bel ik je zo nog even terug.

Scène 3: De man achter de balie

Ik loop naar binnen, naar de man die achter de toonbank staat.

Ik: Mag ik achter het restaurant m’n tent op zetten?
Man achter de balie: Weet ik niet. Moet je aan de baas vragen.
Ik: Waar is de baas?
Man achter de balie: Weet ik niet.

Scène 4: De wildvreemde en de politieman (2)

Ik loop weer naar buiten. Ondertussen heeft ook de Duitser een telefoontje gehad van de politieman en nu wordt hij daadwerkelijk opgehaald door een jeep. Hij stapt in de auto en verdwijnt. De inmiddels iets minder wildvreemde Mauritaniër komt, met zijn telefoon in de aanslag, weer op me af stiefelen.

Wildvreemde man: Hier. Weer voor jou.
Politieman aan de lijn: En? Blijf je daar slapen?
Ik: Ja. Dat is geregeld (zeg ik maar, om te voorkomen dat hij terug blijft bellen).
Politieman aan de lijn: En morgenochtend vertrek je? Het is 100 kilometer naar de volgende politiepost. Daar kom je wel langs toch? Om twaalf uur?
Ik: Ja. Daar kom ik morgen wel langs. En nee, twaalf uur red ik niet. Dat wordt later in de middag.
Politieman aan de lijn: Oké. Dan verwachten we je daar morgen om drie uur.

Scène 5: De baas

Ik loop weer naar binnen en zie daar een belangrijk uitziende man staan.

Ik: Bent u de baas?
Baas: Ja.
Ik: Mag ik hier m’n tent opzetten? Dan kom ik hier ook eten vanavond.
Baas: Ja, natuurlijk! Is ook veiliger voor je hier. Hier kan je niks gebeuren!

Ik loop weer naar buiten en zet mijn tent op achter het gebouw. Als die goed en wel staat, komt de baas op me af lopen.

Baas: Weet je wat? Je kunt ook gewoon vannacht in dat gebouwtje daar slapen. Er is eerst nog een religieuze bijeenkomst, maar als die mensen weg zijn, dan kun je daar gewoon gaan liggen.
Ik: Nou, bedankt, maar ik heb nu net m’n tent opgezet. Daar kan ik ook gewoon in slapen.
Baas: Nee. Binnen slapen is beter. Ga maar binnen slapen.
Ik: Oké.

Scène 6: De beveiligingsmannen

Ik breek mijn tent weer af. Ondertussen komen er drie mannen aangelopen. Heel toevallig zijn het dezelfde mannen met wie ik vanmiddag ergens langs de weg heb geluncht. Ze zijn beveiligers van de president. Die is vandaag ergens langs de route geweest en om onaangename verrassingen te voorkomen, rijden zij daarom de hele dag de weg op en neer.

Ik: Hé. Jullie ook hier?        
Beveiligingsmannen: Ja. We blijven slapen in dat hok.
Ik: Ik ook!
Beveiligingsmannen: Leuk! Kom. We gaan theedrinken in het zand.
Ik: Ja. Laten we thee gaan drinken in het zand.

We gaan op een kleed in het zand zitten. We kletsen wat en drinken anderhalf uur lang thee. Als we ieder drie glaasjes hebben gedronken is de godsdienstige bijeenkomst afgelopen en gaan we in het hok op de grond liggen. Ik ben erg moe, maar het duurt nog best lang tot ik in slaap val.
Een aangenamere verjaardag had ik me niet kunnen wensen.

Volgende: Van Chami naar El Mheijrat – Engelen
Vorige: Van Nouâdhibou naar Bin Lanouar – Theerituelen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’