Van Chami naar El Mheijrat – Engelen

Dinsdag 8 april. Mauritanië.

Engelen bestaan.

Het gebeurt me niet vaak. Eigenlijk nooit. Maar vandaag wel. Ik heb te weinig water bij me. En te weinig eten.

Ik had gedacht onderweg wel wat te kunnen kopen, want hoe desolaat dit land ook is, iedere dag kwam ik tot nu toe hier of daar wel langs een klein winkeltje, waar ik dan een flesje warme limonade en een pak sloffe koekjes kon kopen.
Maar vandaag dus niet. Niets!

Drie engelen

En langzamerhand is dat een probleem aan het worden, want het is warm en ik ben zo goed als door m’n watervoorraad heen. Iets te eten heb ik al lang niet meer.
Ik ben nog zeker 150 kilometer bij de hoofdstad vandaan en ik heb geen idee of ik tot die tijd nog iets zal tegenkomen.

Ik begin me net serieus zorgen te maken, als er een auto met een rotgang langs me heen komt rijden. De bestuurder gaat vol in de remmen, snijdt me bijna af, stopt vlak voor mijn neus en gebaart me te stoppen.
Ik heb weinig keus. Dus ik stop.

Drie ogenschijnlijk stinkend rijke Mauritaniërs, met schitterende lichtblauwe gewaden aan, stappen statig uit de blinkende Mercedes. Ze stellen zich voor als Mohammed, Mamadou en Moulaye. Moulaye voegt daaraan toe dat hij de voorzitter is van de marathonbond van het land. Ik geloof hem.

Melk en brood met roquefort

Zodra ze uitgestapt zijn beginnen ze me met van alles te overladen. Er blijft maar eten en drinken uit de auto komen en enkele momenten later sta ik, met mijn armen vol flessen water, stokbroden, bananen, mandarijnen, blikjes koude cola, pakken melk en het op het laatste moment aan de stapel toegevoegde stuk roquefort, midden op de weg, tussen de drie schaterlachende mannen in, te poseren voor een foto.

Even abrupt als ze tevoorschijn zijn gekomen vertrekken ze ook weer. Met piepende banden rijden ze weg. Mij laten ze achter in het zand. Verbouwereerd.

Is dit een hogere macht die ingegrepen heeft? Is dit Allahs manier om te laten zien dat hij het hier voor het zeggen heeft?
Misschien.
Maakt het me uit?
Nauwelijks.
Ik ga melk drinken en brood met roquefort eten op een rustig plekje in de schaduw.

Volgende: Nouakchott – Ebola
Vorige: Van Bin Lanouar naar Chami – Krankzinnige klucht
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’