Van Moyale naar Sololo – Bedbugs

Donderdag 7 augustus. Kenia.

Weleens van bed bugs gehoord? Oftewel bedwantsen? Vast wel. Uit kinderliedjes of enge verhaaltjes voor het slapen gaan. 

Nu heb ik slecht nieuws.
Ze bestaan ook in het echt.  

Het zijn hele kleine beestjes en ze wonen in vieze matrassen. Als je daar ’s nachts dan op gaat liggen, komen ze tevoorschijn om hun tanden stevig in je lichaam te zetten en zich tegoed te doen aan je bloed.
Omdat ze bij hun pogingen je op te eten meerdere kleine hapjes nemen, laten ze hele rijen met dicht op elkaar zittende wondjes achter, die na een poosje echt ontzettend gaan jeuken. 

In het smoezelige motelletje aan de grens met Kenia heb ik afgelopen nacht beetgehad. Of beter gezegd, ben ik vannacht beetgenomen. En niet zo’n beetje ook. Toen ik vanmorgen wakker werd krioelde mijn bed echt van die beesten en bleek ik helemaal, maar dan ook echt helemaal, van voetzolen tot voorhoofd, onder de bultjes te zitten.
Het was zelfs zo erg, dat er vandaag tot twee keer toe door bezorgde bromfietsers aan me is gevraagd of ik misschien een ernstige huidziekte heb. 

Een kort en krachtig kraakgeluid

Voor komende nacht heb ik een klein hokje gehuurd, waar ik op een matras op de grond kan slapen. Ik dacht dat ik, op de jeuk na, nu wel van dat gesodemieter met die wantsen af zou zijn, maar op het moment dat ik mijn klamboe boven mijn matras wilde gaan ophangen kwamen ze weer tevoorschijn met z’n allen. Ook in die klamboe waren ze ondertussen blijkbaar ongezien gaan wonen.  

Ik ben nog zeker een uur bezig geweest om ze eruit te plukken en ze dood te maken. Dat was nog niet eens zo eenvoudig, want die beesten zijn zo hard, dat je ze alleen kapot krijgt door ze onder je volle gewicht met je wijsvinger plat te drukken. Met een kort en krachtig kraakgeluid spatten ze dan uit elkaar. Dat klinkt luguber, maar doe je dat niet, dan verschuilen ze zich ergens in een hoekje en komen ze niet veel later weer huiveringwekkend snel en doeltreffend naar je matras teruggerend, om verder te kunnen kluiven aan die vette prooi die op ze ligt te wachten. 

Maar goed, mijn klamboe heb ik gewassen en ik geloof toch echt dat ik het overgrote deel nu verdelgd heb. Wel voel ik er nog regelmatig eentje over mijn lichaam kruipen, maar in de meeste gevallen is dat mijn eigen verbeelding. 
Want inmiddels voel ik ze, als ik mijn ogen dicht heb, ook overal kriebelen als ze er helemaal niet zijn. 

Slaap lekker straks. 

Volgende: Van Sololo naar Bubisa – Gespierde bedelaars
Vorige: Bule Hora – De kabelmonteur
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’