Nouakchott – Handelswaar

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Vrijdag 11 april. Mauritanie.

Nouakchott-Handelswaar - vismarkt
Vismarkt, Nouakchott

Ochtend

Max is een vriendelijke Franse jongen. Hij spreekt geen woord Engels, rookt graag jointjes, probeert wat geld te verdienen met het maken van foto’s en rijdt in zijn gammele rode Peugeot naar Burkina Faso, op zoek naar een zo avontuurlijk mogelijke manier om zijn auto voor een mooie prijs te kunnen verkopen.

Karl-Heinz is een excentrieke oude Duitser met een baard. Hij spreekt geen woord Frans en toert in zijn gigantische zelfgebouwde gele bus al een decennium lang door Afrika.

Ik ben een rare ongeschoren Hollander, die zijn baan heeft opgezegd om een fietsreis te kunnen maken door dit onontgonnen continent. Qua leeftijd zit ik ergens tussen de andere twee in. Qua taal trouwens ook, want zonder mij kunnen ze geen woord met elkaar wisselen.

Nadat Karl-Heinz geweigerd had voor vier kwartjes in te stappen, zijn we vanmorgen als een soort komisch trio voor drie kwartjes in een koekblik van een taxi naar de bedrijvige vismarkt aan de kust gereden. Daar hebben we foto’s genomen van het binnenhalen van de vis, garnalen gekocht voor het avondeten en geconstateerd dat in dit land de Arabieren de zwarte bevolking nog altijd behandelen alsof het slaven zijn.

Nouakchott-vismarkt
Max neemt foto’s van de vismarkt

Begin van de middag

Mauritanië is een van de weinige Afrikaanse landen waar je nog altijd niet kunt pinnen. Omdat ik heel hard ouguiya nodig had, ben ik met Abou, een Senegalees die in mijn hotel werkt, voor de tweede keer vandaag in een van ellende aan elkaar hangende taxi gesprongen. Deze keer naar het centrum van Nouakchott, waar het me in de achterafsteegjes van het centrum, na wat onderhandelingen, is gelukt voor een niet al te belabberde prijs wat van mijn kostbare euro’s in te ruilen voor de waardeloze troep die ze hier geld noemen.

Lopend zijn we weer teruggegaan naar het hotel.

Eind van de middag

Karl-Heinz heeft al ik weet niet hoe lang een fles whisky bij zich, die hij ooit gekocht heeft met de bedoeling die voor veel geld door te verkopen.
Nu is alcohol in dit hardcore islamitische land ten strengste verboden, maar natuurlijk zijn er ook Mauritaniërs die willen drinken. En je hoeft geen econoom te zijn om te kunnen bedenken dat als iets ergens niet te koop is, je er veel meer geld voor kunt krijgen dan wanneer het overal in de schappen van de supermarkt te vinden is.

Dit land is voor Karl-Heinz dus de ideale plek om zich van zijn illegale handelswaar te ontdoen.
Via via had hij te horen gekregen dat de eigenaar van een nabijgelegen hotel een whiskyliefhebber is. Aan hem wilde hij wel een bezoekje brengen om zijn koopwaar voor een mooie prijs te kunnen slijten, maar omdat hij helemaal geen Frans spreekt, had hij daarvoor wel een tolk nodig.
Die tolk zou ik dan moeten zijn.

Single malt

Aangekomen bij dat hotel kregen we, terwijl we op de uitbater zaten te wachten, uiteraard een glaasje thee aangeboden.
Toen de tamelijk volgevreten man ons na een half uur vergezelde in zijn tent, bleek hij inderdaad uitermate geïnteresseerd in de handelswaar van mijn Duitse vriend. Hij wilde de fles graag kopen, maar dan wel voor een passende prijs.

En daar kwam een probleempje om de hoek kijken.

Waar Karl-Heinz namelijk geen rekening mee had gehouden, is dat mensen hier natuurlijk helemaal geen verstand hebben van whisky.
Alcohol is alcohol en whisky is whisky voor de Mauritaniërs.
Onze handelspartner wilde de fles wel van hem overnemen, maar hij wilde er geen cent meer dan 25 dollar voor neertellen. Dat was namelijk ook de prijs die hij vorige maand aan iemand had betaald voor een fles Johnny Walker Red Label, van die bocht waar je normaal gesproken je glas cola mee verpest, en omdat Karl-Heinz een meer dan behoorlijke Schotse single malt als smokkelwaar had uitgezocht, was dat een stuk minder dan hij er zelf ooit voor betaald had.

De beide mannen lagen met hun prijzen dan ook te ver uit elkaar om er alsnog uit te kunnen komen en onverrichter zaken zijn we weer teruggekeerd naar ons eigen hotel.

Avond

Naast avonturier en dranksmokkelaar is Karl-Heinz ook een begenadigd kok. De garnalensoep die hij heeft gebrouwen van onze vangst op de vismarkt was voortreffelijk.

Na het eten bleek dat hij overigens niet de enige is die in het geheim alcohol het land heeft binnengesmokkeld. Waar ze het lef vandaan halen weet ik niet, ik zou het zelf alleen al bij de gedachte in mijn broek doen aan de grens, maar ook Max had een fles drank bij zich. Een fles wodka, die we op het dakterras van Hôtel Sahara met wat jus d’orange soldaat hebben gemaakt.

Volgende: Van Rosso naar Barrage de Diama – Mooie dagen
Vorige:
Nouakchott – Ebola
Of begin
hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Mauritanie, 1000 Ouguiya
1000 Mauritaanse Ouguiya
Categorieën: 12 Noord-Afrika

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.