Van Rosso naar Barrage de Diama – Mooie dagen

Dinsdag 15 april. Mauritanië.

Je hebt er af en toe zo’n dag tussen zitten. Zo’n dag waarop niets loopt zoals je wilt en waarop alles tegen lijkt te zitten.

Om de grensovergang van Rosso, een van de meest corrupte grensovergangen van Afrika, te omzeilen, rijd je al de hele dag over een belabberde onverharde weg naar de grens met Senegal. Het is zwaarder dan verwacht en de hele dag door schudden de hobbels in die weg je zo hard door elkaar dat je er misselijk van wordt.
Na de tweede lekke band blijkt dat je zelfs je buitenband moet vervangen en je krijgt de schrik van je leven als je merkt dat je heel hard achterna wordt gezeten door iemand die een ‘cadeau’ van je wil.

De plaats in Senegal waar je naartoe wilt blijkt niet 3, maar 30 kilometer over de grens te liggen. Die ga je dus niet halen. Je zet je tent dan maar weer op bij een politiepost.
De politie vindt de door jou uitgekozen plek niet goed, omdat er pythons in het nabijgelegen water zitten en je tent daar te dichtbij staat. Je breekt hem daarom weer af en je verplaatst hem naar een plek 50 meter verderop, waar een scherpe doorn dwars door de bodem heen je opblaasbare matras lek prikt. Speciaal voor die situatie heb je reparatiespullen bij je, maar de lijm die in het pakketje hoort te zitten, die zit er nou net niet in.

Het open pak spaghetti houd je verkeerd om vast, zodat meer dan de helft van de inhoud in het zand valt. Wat ook weer niet echt uitmaakt, omdat blijkt dat je de verkeerde brandstof voor je kookstel hebt gekocht, brandstof die de boel bijna doet ontploffen.

Mooie dag

Soms kan zoiets je dag verpesten.
Maar soms ook niet.

Prachtige zwarte vrouwen met enorme takkenbossen op hun hoofd paraderen in bontgekleurde gewaden parmantig langs je tent. Exotische vogels zingen wonderschone liedjes en overal lopen geiten, runderen met grote horens en zwijntjes in het rond. Een politieman geeft je een stokbrood en een pak melk ter compensatie van het zojuist verloren gegane avondeten en ook zonder lucht in je matras slaap je eigenlijk helemaal zo slecht nog niet.

Daarnaast verkeer je in de wetenschap dat je de Sahara hebt overleefd en dat je morgen, na 15.000 kilometer te hebben gefietst, eindelijk donker Afrika in mag, waar de enorme flessen ijskoud bier die ze daar verkopen nauwelijks kunnen wachten om door jou te worden opengemaakt.

Per saldo is dat een mooie dag zou ik zo zeggen.
Een hele mooie dag.

Volgende: De Kameleon – Sociale kluizenaar
Vorige: Nouakchott – Handelswaar
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’