Marrakech – Arabische kakofonie

Zondag 9 maart. Marokko.

Ik ben gecharmeerd van de Marokkaanse steden die ik tot nu toe met een bezoek heb vereerd. Van alle steden en alle plaatsjes eigenlijk wel. Het was aangenaam toeven in de doolhofachtige medina’s van Tetouan en Chefchaouen en de statige koningsstad Meknes heeft, met haar mooie muren en gebouwen en haar enorme centrale plein, een grote indruk op me gemaakt. Maar ook in prettige, verder niet echt veelzeggende plaatsjes als Azrou, Béni-Mellal en Khenifra was het gewoon heel leuk om te zijn.

Marrakech

Tot nu toe zijn de steden in Marokko me dus prima bevallen. Maar nu ben ik in Marrakech en Marrakech vind ik niet leuk.
Mocht je het fijn vinden om in een veel te drukke stad door jan en alleman met een vriendelijke glimlach hard van achteren genomen te worden, dan moet je naar Marrakech. Dan is Marrakech je stad.
Maar ik houd daar niet zo van.
Mijn stad is het dus niet.

Als je er, zoals ik, niet op uit bent op de marktjes voor te veel geld gekleurde dingetjes te kopen die je helemaal niet nodig hebt, en je niet zit te wachten op handige babbelaars, die je om de paar meter een winkel of eettent in proberen te lokken, terwijl die winkel of eettent zich op geen enkele manier onderscheidt van al die andere honderden winkeltjes en eettentjes, dan heb je in Marrakech niet heel veel te zoeken.

Slapen in een riad

Toch zou het niet eerlijk zijn alleen maar te klagen over Marrakech. Marrakech is niet één grote bak ellende. Neem het sinaasappelsap bijvoorbeeld. Dat is er vers, lekker, goedkoop en overal te krijgen.
En ook mijn slaapplek is fantastisch. Ik slaap in een riad, een traditioneel Marokkaans huis op een mooie plek in de medina, met een binnenplaats en een dakterras. Het enige nadeel aan mijn verder uitermate gezellige kamer is dat mijn ligbad lek is. Daar kwam ik achter toen ik er al een half uur in lag en ik het vreemd begon te vinden dat het maar niet voller begon te raken. De hele riad stond toen inmiddels onder water.

Maar dat zijn details. Met de riad is verder weinig mis. Het personeel is niet al te vriendelijk, maar het plekje is wel sfeervol gemaakt. Ze serveren er een goed ontbijt en wat het plekje bijzonderder maakt dan de meeste slaapplekken, dat is het dakterras. Een groot plat dak met een goed uitzicht over de stad, waar je op de heerlijke loungebanken een paar uur in alle rust kunt liggen lezen in de schaduw. In alle rust, totdat de oproep voor het middaggebed begint. Dan is het gedaan met de rust. Maar daar wil je ook best even voor gestoord worden, want die oproep is echt kippenvelopwekkend indrukwekkend.

Allah akbar

Ik was net begonnen aan mijn hangsessie op een van de banken, toen de eerste moskee begon: ‘ALLAH AKBAR!’ De tweede en de derde volgden snel. En de vierde. En de vijfde. Net zolang tot al de tientallen moskeeën die deze stad rijk is de brei van lawaai in een soort kanon over de hele stad uitstortten. Eén enorme bak herrie. Eén grote Arabische kakofonie, waarin iedereen dwars door elkaar heen aan het schreeuwen is.

Maar dan houdt de eerste weer op. De tweede, de derde en de vierde ook. Het wordt weer overzichtelijk. Het lawaai dooft langzaam uit en zodra ook de allerlaatste moskee het plotseling heel bescheiden klinkende ‘Allah Akbar’ heeft geslaakt, is het net alsof er nooit zo’n oorverdovende bak lawaai over je heen is gekieperd en is de volledige rust nog vollediger dan voorheen.

Mijn bondige samenvatting voor wat betreft Marrakech: mijn stad is het niet. Maar een dagje is het er wel uit te houden. En als je er toch bent, vergeet dan het sinaasappelsap niet.

Volgende: Van Marrakech naar Sidi Moktar – Kinderen
Vorige: Van Béni-Mellal naar El Kelâa des Sraghna – Buschauffeurs
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’