Alleen op de wereld

Sleur en verveling kun je dus meestal wel voor zijn. Daarvoor is er genoeg te doen in het leven. Maar dan is er ook altijd nog de eenzaamheid die op de loer ligt en om de hoek kan komen kijken. En als je even niet oplet, dan staat die eenzaamheid vermomd als man met de hamer opeens voor je neus en zal hij met een enorme mokerslag ongenadig hard toeslaan.

Want eenzaamheid kun je niet voor zijn. Eenzaamheid overkomt je. En er is geen belabberder gevoel dan je helemaal alleen op de wereld voelen, om er vervolgens achter te komen dat je ook echt helemaal alleen op de wereld bent.

Vriendschap

Dat klinkt heel naar allemaal, maar ik heb daar wel een oplossing voor gevonden. Je moet er wat geduld voor hebben, maar er is een manier waarop je kunt voorkomen dat de eenzaamheid je als een ellendig hoopje mens in een donker hoekje weg doet kwijnen.
Dat is door die eenzaamheid tot vriend te maken.
Zo’n vriend van wie je liever niet hebt dat hij langskomt, maar met wie, nu hij dan toch voor je deur staat, je er net zo goed voor kunt zorgen dat het een leuke avond wordt.
Zo’n vriend die je helemaal niet zo aardig vindt, maar die je wel tolereert en waar je nou ook weer niet echt last van hebt.

En het is belangrijk de eenzaamheid te vriend te houden, want een vriend zal je geen kwaad doen. Maar dat is makkelijk gezegd.
Zo’n vriendschap is namelijk nog best moeilijk.
Vooral in het begin.
Want het zal niet direct bij de eerste ontmoeting klikken.
Alleen zijn moet je leren en eenzaamheid moet je leren waarderen. En dat is ook te leren, maar daarvoor moet je het wel eerst een keer ervaren. Je moet er eerst een keer het slachtoffer van worden en het dan nog een keer ervaren. Net zo lang tot je het alleen zijn gaat omarmen en je van eenzaamheid gaat houden.

Huilen in een tent

Laat me vertellen hoe dat proces bij mij is verlopen.
Ik moet je daarvoor een stukje mee terugnemen in de tijd. Naar begin oktober 2001, om wat preciezer te zijn.

Ik ben voor het eerst van mijn leven voor langere tijd alleen op reis. Het regent pijpenstelen en ik lig in mijn tent op een boerderij in Noord-Brabant. Die ochtend heb ik in Hilversum op het perron van het station afscheid genomen van mijn vriendinnetje. Liggend in het donker van mijn tent zie ik haar van ellende vertrokken gezicht weer voor me. Een gezicht dat ik nooit meer zal vergeten. Ik moet huilen en ik wil bij haar zijn. Ik heb puur en alleen voor mezelf gekozen door precies te doen wat ik zelf wil, maar na een dag wil ik alweer naar huis. Ik wil bij haar zijn en ik kan en wil me niet voorstellen dat ik de komende dagen, weken en maanden overal en altijd helemaal alleen zal zijn.

Nooit meer eenzaam

Een week heeft dat geduurd. Een week heb ik door dat vreselijke gevoel heen moeten bijten om door te kunnen gaan.
Zo af en toe kwam het terug. Na twee maanden. Na een half jaar. Ook op mijn volgende reis had ik er nog af en toe last van. Wel al een stuk minder. Op de reis daarna werd dat nog minder en nu, of ik nou op reis ben of thuis, nu voel ik me niet meer eenzaam. Nooit meer. Of beter gezegd, ik heb er nooit meer last van.

Natuurlijk is het er het nog wel, dat gevoel van eenzaamheid, het bestaat nog wel, maar tegenwoordig word ik er vaak blij van als ik eenzaam ben. Tegenwoordig verlang ik naar de eenzaamheid. Als ik te lang omgeven ben door anderen word ik ongelukkig en ga ik ernaar op zoek, naar die eenzaamheid.
Eenzaamheid is een van mijn grootste vrienden geworden.

Dagen vol ellende

Dat allemaal gezegd hebbende, blijft het natuurlijk zo dat ook de grootste kluizenaar er niet aan ontkomt zich weleens een week lang zo stuk te vervelen dat het niet leuk meer is. Altijd zullen er dagen zijn waarop ook hij kapotgaat van de eenzaamheid.

Ik kan hier nu wel stoer lopen vertellen dat ik er nooit last van heb, maar ook voor mij komen er momenten waarop ik niet kan terugvallen op fijne herinneringen of leuke gedachten en waarop ik de omgeving niet kan bewonderen, hoe mooi die ook mag zijn.

Niet alle dagen op de fiets zijn één groot genot en er blijven genoeg dagen over waar helemaal niks aan is. Dagen waarop ik in een zeikhumeur ben, omdat ik klaar wil zijn met fietsen en niet langer in de regen met tegenwind over die oersaaie wegen wil rijden. Dagen waarop ik alleen maar op het chaotische verkeer aan het letten ben en waarop helemaal geen plaats is voor zoiets simpels als genieten. Dagen waarop ik me zo ellendig voel dat ik van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Dagen waarop ik niets liever wil dan met vrienden in de kroeg of bij familie thuis zijn. 

Maar ook voor dat soort dagen is een oplossing.

Wat je op die dagen moet doen is wachten. Wachten tot het over is. Gewoon die ellendig langzaam voorbijkruipende tijd uitzitten en wachten tot het leven weer leuk is. Want ook aan de langste kutdag en aan de langste kutweek komt altijd nog gewoon een einde. Als je maar geduld hebt. Als je maar blijft trappen. En trappen. En trappen…

Omslag

Heel lang zal het nooit duren tot de omslag komt en alles weer geweldig is. Wat die omslag precies teweegbrengt, daar ben ik nog niet helemaal achter. Ik heb het idee dat het altijd iets kleins is. Iets kleins en onverwachts. Een liedje op de radio. Een slaapplek aan het water. Een mooie vrouw die naar je lacht. De zon die schijnt. Dat soort zoetsappige details.

Maar wát ervoor zorgt dat je je weer goed gaat voelen is ook niet zo belangrijk. Het belangrijkste is dát iets daarvoor zorgt. En dat gaat gebeuren. Onherroepelijk.
Het gaat gebeuren, je weet alleen nooit precies wanneer en je kunt het niet afdwingen. Het kan een uur duren, of een dag. Twee weken hooguit, maar het gaat weer over, en het mooie is, dat als je van tevoren al weet dat je je over een poosje weer beter zult voelen, je je meteen een stuk minder slecht zult voelen.

Rozengeur

Want hoe erg is het nou eigenlijk dat je je even helemaal alleen op de wereld voelt, als je weet dat dat gevoel waarschijnlijk de volgende week wel weer weg zal zijn. Hoe erg is het om een ontzettende rotdag te hebben, als je na afloop van die dag lekker kunt gaan slapen en het morgen allemaal wel weer beter zal zijn. Hoe erg kan het leven zijn, als je weet dat het niet meer dan een kwestie van tijd is tot alles weer een en al rozengeur is. En maneschijn.

Daarnaast weet je ook al dat, zodra het eenmaal over is, zodra je weer één brok geluk bent, je dan weer echt gaat zien hoe mooi alles eigenlijk is. Dat alles wat je aan het doen bent echt bijzonder is. Dat helemaal niet elke dag hetzelfde is. Dat je bijna geen tijd meer zult hebben om ongelukkig te zijn. Dat je het zonde van je tijd zult vinden dat je zo zielig van ellende in een hoekje weg hebt zitten kwijnen.
Het leven zal nóg mooier zijn dan ooit tevoren.
Alleen nu nog even niet.

De wijde wereld

Zo zie je maar. Er kan je helemaal niks gebeuren. Allemaal paniek om niks. Dus laat al die beren op de weg maar links liggen en trek gewoon de wijde wereld in zou ik zeggen.
Zo erg is het daar niet.
En als ik je nu nog niet heb kunnen overtuigen, dan weet ik het ook niet meer. Dan is het misschien beter om je hele leven lang lekker met de gordijnen dicht in huis te blijven.

Óf je waagt evengoed gewoon de stap en je ziet wel hoe ver je komt.
Dat kan ook.
En als je het dan écht, écht, écht niet leuk meer vindt, dan stop je gewoon met wat je aan het doen bent en pak je het eerste vliegtuig teug naar huis. Want zelfs dat mag gewoon.
Jij bent de baas.

Volgende: Noord-Afrika: Van Gibraltar naar Ceuta – Kolonisatiedriften
Vorige: Het gevaar – Verveling
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’