De wereld: Fijne plek of mijnenveld?

Afgaand op de beelden die doorlopend via de televisie op je netvlies worden geprint, is de wereld één grote bron van oorlog, terrorisme, onverdraagzaamheid, racisme en corruptie.
Sla een gemiddelde reisgids open en je zult worden gewaarschuwd voor aanranding, oplichting, het eten langs de kant van de weg en dodelijke aandoeningen die huiveringwekkende gezwellen tot gevolg hebben.
Surf naar een website van een willekeurig West-Europees ministerie en je zult Nederland niet meer uit durven, al was het maar naar België.
Vraag het de lokale bevolking van om het even welk land en het zal je met klem worden afgeraden je ook maar in de buurt van de barbaarse bevolking van een van de buurlanden te begeven.

Hoe je het ook wendt of keert, aan wie je het ook vraagt of naar wie je ook zult luisteren, de wereld buiten je eigen huiskamer zal niets anders dan een grote poel van hel en verdoemenis zijn, een mijnenveld, waarbij het niet de vraag is of je op een mijn zult stappen, maar op welke van de honderden mijnen je tot ontploffing zult worden gebracht.

Trek je dat mijnenveld toch in, dan is dat dus met gevaar voor eigen leven. Al die honderden dingen die mis kunnen gaan. Al die honderden dingen die mis zúllen gaan. Honderden dingen waar je bang, ongelukkig, eenzaam, dood, ziek of gewond van kunt raken en hoe langer je erbij stil staat, hoe meer ellende je kunt bedenken.
Hoe lang kan het nu werkelijk duren totdat die romantische idylle waarover je thuis achter je computer hebt zitten fantaseren als een zeepbel uit elkaar spat?

Het zal een kwestie van tijd zijn dat het misgaat. En ook goed misgaat.

Spookbeelden

De schrikbeelden doemen op in je hoofd. Een voor een.

In de stromende regen rijd je het schemerdonker van een troosteloze miljoenenstad in. Zoekend naar een hotel verdwaal je al snel hopeloos in een van de kansarme buitenwijken. Tussen vervallen huizen en langzaam afbrokkelende flatgebouwen paraderen iets te zwaargebouwde vrouwen in veel te strakke tijgerprintrokjes op hoge hakken de nauwe steegjes op en neer en je weet dat het nooit lang kan duren tot je een hoek omslaat en er dan drie enorme, halfdronken Oekraïners met tatoeages in hun nek, holle blikken in hun ogen en honkbalknuppels in hun hand voor je zullen staan. Ze zullen je beroven, verminken, verkrachten en vermoorden. Omstebeurt en niet per se in die volgorde. En als ze daarmee klaar zijn, dan beginnen ze gewoon opnieuw.

Of je hebt een leuk gesprek met een vriendelijk ogende besnorde Turk, die ongezien verdovende middelen in je thee stopt. Terwijl jij onder zeil bent opereert hij in een verlaten bunker je lever met een bot mes onhandig uit je lichaam, om die daarna illegaal en voor veel geld te verkopen aan degene die het meeste biedt.

Of je rijdt door een totaal verlaten stuk woestijn, het is 50 graden in de zon en de bodem van je laatste fles water is in zicht. Je stuur breekt af, er is nergens een greintje beschutting te bekennen en de enige troost die je hebt, is dat je geen zonnesteek zult oplopen, omdat je voor die tijd al lang totaal bent uitgedroogd.

Braken, huilen en rillen

De spookbeelden volgen elkaar in een steeds rapper tempo op.

Tussen twee mislukte braakpogingen door lig je je, huilend van honger en eenzaamheid en rillend van koorts en angst, in je tentje af te vragen of je malaria hebt opgelopen, of dat de reden dat je je zo slecht voelt dat vaag naar lever smakende stuk vlees moet zijn, dat je tegen beter weten in naar binnen hebt gewerkt, omdat je die aardige vrouw die het heeft klaargemaakt niet wilde kwetsen.

Je belandt in een dubieus ziekenhuis en vlak voordat hij de naald, die net nog bij de aidspatiënt in het bed naast je is gebruikt, in je kont steekt, vertelt de ongeschoren en ongure dokter je in een onbekende taal dat je een ziekte hebt opgelopen, waar je nog nooit van hebt gehoord, maar waarvan je had gehoopt daar toch wel tegen ingeënt te zijn.

Vrachtwagens, krokodillen, sleur, sneeuw en zadelpijn

En de spookbeelden blijven maar komen.

Aangereden worden door een vrachtwagen met een klapband op een drukke zesbaanssnelweg. Levensgevaarlijke tunnels zonder licht met toeterende auto’s die rakelings langs je heen razen. Oogverblindend mooie vrouwen die je leuk lijken te vinden, maar die alleen maar uit zijn op je geld. Gebeten worden door slangen met van die puntige tanden waar de druppels gif al aanhangen. Vermorzeld worden door een kudde op hol geslagen olifanten. Krokodillen in het water. Hondsdolle zwerfhonden. Beren die je aanvallen. Leeuwen die je opeten. Harige spinnen in je slaapzak. Schorpioenen in je schoen. Minuscule beestjes in paradijselijke zoetwatermeren, die dwars door je huid heen je lichaam binnendringen en je daarmee ten dode opschrijven.

Boze zigeuners. Een wegversperring door terroristische contrarevolutionairen. Een grensovergang die niet meer in gebruik is. Toearegrebellen die je beroven in je tent. Versnellingskabels die breken op onhandige momenten. Lekke banden. Kapotte fietspomp. Verbogen voorvork. Je ketting die het begeeft. Vastzitten in de modder en er niet meer uit kunnen komen. Midden op de snelweg moeten poepen.

Kinderen die met stenen gooien. Corrupte agenten. Gewapende conflicten. Negers met machetes. Een berg waar je niet op komt. Vallen en je been breken. Geen eten kunnen vinden. Ondrinkbaar water drinken. Dagenlange diarree. Cholera. Ebola. Gele koorts. Hepatitis A. Of B. Malariamuggen in je kamer. Onverklaarbare jeuk. Gaten in de weg. Een zandstorm. Een storm met windkracht 12. Een tsunami. Een bergpas zonder vangrail. Fietspech in de sneeuw. Luizen in je bed. Stammenoorlogen. Aardbevingen. Oplichters. Tekenbeten. Bosbranden. Kapotte pinpas. Gestolen paspoort. Bevroren vingers. Zadelpijn. Onweer. Verveling. Sleur. Verderf. Dood.

De soep is nooit zo heet

Dat zijn inderdaad van die dingen die zoal kunnen gebeuren.

Overal in de wereld lopen ongure mispunten rond, die er hun hand niet voor om zullen draaien jouw leven met een knip van hun vinger lachend tot een levende hel om te vormen, als ze daar zelf ook maar een klein beetje beter van kunnen worden. Natuurlijk maakt een leeuw je dood en eet hij je op als hij je eenmaal in zijn klauwen krijgt. Een kalme zonnige lentedag kan in een handomdraai omslaan in een onstuimige onweersstorm.

Er zijn plenty landen waar ebola, cholera en difterie de orde van de dag zijn. Je moet er echt voor zorgen dat je niet midden in een oorlog terechtkomt en je moet oppassen met invoegen op levensgevaarlijke snelwegen, waarop voertuigen in negen rijen dik dwars door elkaar heen lijken te rijden.
Het is nou eenmaal niet uit te sluiten dat je serieus panne krijgt op een moment dat er niets of niemand in de buurt is om je te helpen en er zijn nou eenmaal niet altijd schaduwplekken te vinden om je te beschermen tegen de zinderende hitte van de brandende zon.

Maar zo erg als het lijkt en als het vaak wordt voorgespiegeld is het nooit. De soep is bijna nooit zo heet als je zou verwachten.
Ik ben daar het nog altijd levende bewijs van.

De wereld is een fijne plek

De grotebozemensenwereld zoals ik die heb leren kennen, is niet de wereld zoals die via het 8 uurjournaal de huiskamer in wordt geslingerd.
Negeer de officiële reisadviezen van de minister of neem ze op z’n minst met een klein busje zout, want voor de zekerheid zijn die altijd twee graadjes negatiever dan ze in werkelijkheid zouden moeten zijn.
Luister ook niet naar de lokale bevolking. Die heeft altijd een vervormd beeld van de mensen in de landen om haar heen. Finnen die je vreselijke verhalen vertellen over de criminaliteit in Rusland, Serviërs die je afraden naar Kosovo te gaan, Spanjaarden die je waarschuwen voor Marokko, Marokkanen die je waarschuwen voor Mauritanië, Mauritaniërs die je waarschuwen voor Senegal en Senegalezen die je waarschuwen voor Mali. Bedank ze voor het advies, maar neem het zeker niet ter harte.

Laat ook de ellende waar nieuwslezers, correspondenten en andere in de ether opererende deskundigen je voor willen waarschuwen voor wat het is en sla de veel te uitgebreide gezondheidssecties in reisgidsen over.
De wereld is namelijk geen plek waar je in twaalf talen om hulp moet kunnen roepen.
De wereld is niet één grote brandende, corrupte, fascistische poel des verderfs.
De wereld is eigenlijk best een fijne plek.

Geef mij nu je angst

Dit hoofdstuk is dan ook bedoeld als een klein hart onder de riem voor diegenen die wel willen reizen, die de wereld wel op de fiets willen rondtrekken en die hun grenzen wel willen verkennen en verleggen, maar die altijd bang zijn geweest voor alle gevaren die buiten hun voordeur op de loer liggen.

Laat het maar aan mij over al die spookbeelden een voor een in rook op te laten gaan.
Geef maar aan mij, die angst.
Ik zal je er hoop voor teruggeven.

Volgende: Het gevaar – De mensen
Vorige: Met de boot naar Zuidwest-Europa: Van Algeciras naar Gibraltar – Aparte plekken
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’