Het gevaar op een fietsreis – De mensen

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

het gevaar op een fietsreis - de mensen

Mensen deugen

Ik zal beginnen met de mensen.
Het overgrote deel van alle mensen deugt.

Of je nou te maken hebt met stugge Scandinaviërs, voormalige Sovjetcommunisten, Joegoslavische moslims, Amerikaanse toeristen, Russisch-Orthodoxe priesters, bosnegers met kapmessen, pompbedienden, diplomaten in driedelige pakken, uitbundige Zulu’s, blanke Afrikaanse boeren of schaars geklede dames die net nog, in de kamer naast de jouwe, iemand voor tien minuten de stress van het dagelijkse leven hebben doen vergeten, ze zullen je de weg wijzen als je daarom vraagt.
Allemaal.

Ze zullen zich om je bekommeren als je valt. Ze zullen je onderdak bieden als het regent en je te eten geven als je honger hebt. Ze zullen naar je luisteren als je behoefte hebt aan gezelschap, ze zullen je welkom heten in hun land, ze zullen naar je lachen, naar je zwaaien en naar je roepen dat ze willen weten hoe het met je gaat en ze zullen hun huizen uit lopen om te vragen of ze met je op de foto mogen.

Tatoeages, bomgordels en botjes in de neus

Ze lopen er natuurlijk wel, door de verloederde achterafstraatjes van Kiev, die Oekraïners met tatoeages in hun nek, en ze zullen zeker onverstaanbare Russische woorden naar je hoofd slingeren, maar meestal zullen ze dat doen met een glimlach op hun gezicht, een glimlach die verraadt dat ze niet van plan zijn ook maar iemand te verkrachten.

Vriendelijk ogende Turken met grote snorren ogen niet alleen vriendelijk, maar zijn dat meestal ook echt. Ze bieden je thee aan langs de kant van de weg en het ergste dat ze daar ongevraagd in stoppen, is net iets te veel suiker.

Niet alle moslims in Noord-Afrika zijn met een bomgordel om hun middel op weg naar het dichtstbijzijnde overvolle winkelcentrum. En in donker Afrika zit niet iedereen met een botje in zijn neus aan de kant van de weg te wachten tot er een nietsvermoedende blanke toerist met obesitas langskomt, die ze dan in een grote zwarte pot kunnen stoppen om hem net zo lang met wat wortelen boven een vuurtje te laten sudderen tot hij gaar genoeg is om op te kunnen eten.

De meest corrupte agenten in de meest corrupte Afrikaanse landen kunnen het alleen maar waarderen als er iemand op een fiets hun land in wil. Vol bewondering zullen ze lachend naar je wuiven dat je door mag rijden.
En ook oplichters en criminelen hebben wel wat beters te doen dan het afpersen van een smoezelige mafkees op een fiets. Liever zullen ze hun kans grijpen als er een wat patserige Amerikaan zijn airco-gekoelde wagen uit stapt om met zijn telelenscamera een foto te schieten van het kleurrijke geheel dat de plaatselijke groentemarkt vormt.

Volgende: Het gevaar – De dieren
Vorige: Het gevaar – Spookbeelden

Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 11 Het Gevaar

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.