December 2018. Wachten en vliegen en wachten.

Het is altijd een gedoe de juiste balans te krijgen tussen een zo goedkoop mogelijk ticket, zo weinig mogelijk overstappen en voldoende, maar ook weer niet te veel overstaptijd. Steeds weer is het een kleine puzzel om de juiste luchtweg naar Victoria Falls te vinden.

Regelmatig ben ik via Londen en Johannesburg gereisd. Dat is een betrouwbare route. Soms nog betaalbaar ook. Alleen vlieg ik dan wel eerst de verkeerde kant op, naar Londen, en vervolgens schiet ik te ver door Zuid-Afrika in.
Vlieg ik via Nairobi, dan is er maar één overstap, en een overnachting op het ijzeren bankje bij de allerlaatste gate is dan steevast bij de prijs inbegrepen.

Ik heb uitgeprobeerd hoe het is vanaf Frankfurt en ook via Qatar te vliegen, maar deze keer heb ik voornamelijk geluisterd naar wat mijn portemonnee te zeggen had.
En dat was dat ik eerst naar Wenen moet, waar ik dan ruim tien uur moet wachten op mijn aansluiting naar Addis Ababa.

De vlucht van Amsterdam naar Wenen is probleemloos.
Mijn zus en zwager zetten me voor de deur van Schiphol af, ik loop door de douane, stap niet veel later na een klein ontbijt het vliegtuig in, val in slaap en word wakker als we op het punt staan in Wenen te landen.

Wachten in Wenen

Nu zou je mogen verwachten, ik deed dat in ieder geval wel, dat een machtige stad als Wenen een fijn vliegveld heeft. Zo’n modern vliegcentrum, waar van alles te beleven valt. Mozart, Falco en The Sound of Music zijn er altijd op de achtergrond aanwezig om hun bijdrage te leveren aan de gemoedelijke sfeer. De schattige souvenirwinkeltjes lopen er naadloos over in Bierstuben met obers in Lederhosen, die je ongevraagd een liter bier komen brengen.

Dat was mijn verwachting.
Die verwachting klopt niet.

Het is er vreselijk.
Voor een handvol horecagelegenheden kom je zeker twee vingers tekort en de restaurants die er zijn, durf ik met een gerust hart onaangenaam te noemen. En voor wat de schattige souvenirwinkels betreft, ik heb openbare toiletruimtes bezocht die meer recht op de naam souvenirwinkel hebben dan de prutszaken die zich hier hebben gevestigd.

Ja, op zo’n belabberde plek is tien uur wachten best lang.

Souvenirwinkels en restaurants

Ik draal wat heen en weer tussen die winkels.
Daarbij moet ik steeds een controlepost passeren.
Nadat ik in korte tijd drie keer mijn paspoort heb moeten laten zien, wordt de Oostenrijkse douaneman het zat en zegt hij dat hij liever heeft dat ik niet de hele tijd heen en weer blijf lopen.

Ik blijf daarom maar aan de kant waarvandaan mijn vliegtuig zal vertrekken. Eigenlijk wil ik nog iets van een souvenir meenemen, maar er is niks leuks te vinden. Min of meer uit wanhoop koop ik dus maar een hartvormige doos met Mozartkügeln, waarbij ik vurig hoop dat die niet zal zijn veranderd in een pak chocolademelk voordat ik hem thuis in de vriezer heb kunnen stoppen.

In een van de onaanlokkelijke eetgelegenheden eet ik een Wienerschnitzel mit Pommes. De rest van de tijd verdoe ik in een wachtruimte die de gemiddelde ziekenhuiswachtkamer op een amusementshal doet lijken. Ik lees wat, kijk wat Netflixseries en loop ruim voordat die opengaat naar mijn gate.

Wachten in Victoria Falls

De overstap in Addis Ababa is vele malen gunstiger.
op dit eveneens afschuwelijke vliegveld hoef ik maar anderhalf uur te wachten, en aan het eind van de ochtend sta ik al op de internationale luchthaven van Victoria Falls.

Uit ervaring weet ik dat het Zimbabwaanse douanepersoneel er bar weinig aan doet punten te verdienen voor efficiency en dat het met een beetje pech zomaar twee uur kan duren tot het visum in mijn paspoort is geplakt.

Omdat dat wel het laatste is waar ik op zit te wachten na ruim een etmaal reizen, heb ik er een gewoonte van gemaakt een stoel voorin het vliegtuig te bemachtigen. Dan kan ik als eerste naar buiten rennen en kom ik helemaal voor in de rij te staan.

Ook deze keer is dat uitstekend gelukt. Ik zit op de tweede rij van voren. Mij kan dus weinig gebeuren.

Jammer genoeg gooit een vliegtuig van South African Airlines roet in het eten, door net iets eerder te landen dan wij. Onderweg hebben we een kwartiertje vertraging opgelopen, en dat is de reden dat nu de volledige inhoud van dat andere vliegtuig voor mijn neus in de rij staat.

Na anderhalf uur staand wachten in die nare hal ben ik aan de beurt. Ik geef de twee douanebeambten 30 dollar en mijn paspoort. Ze doen alsof ze alle tijd van de wereld hebben voor mijn visumaanvraag en lijken elkaar meer in de weg te zitten dan aan te vullen.

Zoals altijd vragen ze wat ik kom doen. Zoals altijd zeg ik dat ik naar mijn geliefde ga. Zij maken daar zoals altijd een grapje over. Zoals altijd probeer ik daar plichtmatig om te lachen en zij plakken zoals altijd plichtmatig een sticker in mijn paspoort.

Die eerste zoen

Een voordeel van deze eeuwigdurende procedure is dat mijn bagage al voor me klaarstaat als alle formaliteiten achter de rug zijn.
Mijn rugzakken, met daarin zo goed als al mijn bezittingen, leg ik op de band van het röntgenapparaat, en ik weet dat, als ik de hoek omloop, ze daar zal staan. Zoals altijd. Mijn Zwarte Koningin.

Want hoewel tijd niet iets is waar ze zich in het normale leven al te druk om maakt, zorgt ze er bijna altijd voor dat
als ze me op komt halen, ze veel te vroeg op het vliegveld is . Waar ze dan vervolgens veel te lang op me moet zitten wachten.

Iedere keer weer is dat een speciaal moment.
Het blijft bijzonder als jij de reden bent dat iemand van de zenuwen niet heeft kunnen eten en zo blij is je te zien dat ze bijna moet huilen.
Verwachtingsvol passeer ik dan ook de paspoortcontrole.
En inderdaad. Ze zit er.
Ze heeft haar nichtje Madu meegenomen, die op me af rent en me om mijn nek springt.
Daarna loop ik op Michelle af om haar gedag te kussen.

Die eerste zoen.
Altijd bezorgt die me een bijzonder gevoel van warmte, van vertrouwen, van veiligheid.
Ik kan er dan ook bijna niet op wachten en zodra ik haar omarm zoen ik haar op haar mond.

Maar.
Ik voel niets.
Helemaal niets.

Tot mijn verbijstering constateer ik dat het vertrouwen, de veiligheid, de warmte en ook de liefde ontbreken

Haar kus is leeg.

Ik vraag me af hoe dat kan.
Ik kan geen antwoord verzinnen.
Maar goed kan het niet zijn.

Ik stap bij haar in de auto en ze rijdt ons naar huis.

Dat er onderweg bavianen op de weg lopen blijft bijzonder. Ook na de zoveelste keer.

Volgende artikel: De boot naar IJsland
Vorige artikel: Zwarte Koningin
Benieuwd hoe het verder gaat tussen Michelle en mij? Klik hier.
En klik hier als je wilt lezen of een feestje op de dag voordat je naar Zimbabwe vliegt verstandig is.