Oktober 2014. Victoria Falls.

Het is mijn bedoeling vandaag naar Livingstone te fietsen, een stad in het uiterste zuiden van Zambia.
Omdat ik daar veel te vroeg aankom, rijd ik toch maar door naar Victoria Falls, een plaatsje net over de grens met Zimbabwe, vernoemd naar de gelijknamige wereldberoemde watervallen.

Op de camping van het stadje zoek ik een plek uit voor mijn tent en blijf ik eerst een uur lang met een bidon koud water in het gras liggen. Daarna pas zet ik mijn tent op.
Omdat het dan al laat in de middag is, besluit ik wat te gaan eten in het restaurant dat bij de camping hoort. Krokodilfilet. Verrassend mals vlees. Nog lekkerder met een glas witte wijn erbij.

Een ontmoeting

Als ik klaar ben met eten staat ze daar. Plotseling voor mijn tafeltje. Een beetje schuchter vraagt ze of ik misschien een sigaret voor haar heb. Ik geef haar mijn laatste en ze loopt terug naar haar tafel in een hoekje van het restaurant.
Ik had haar daar al wel zien zitten. Ze drinkt rode wijn.

Aan de bar koop ik een nieuw pakje. Ik ben moe en wil gaan slapen. Op weg naar mijn tent loop ik langs haar tafel en ik vraag haar of ze misschien nog een sigaret wil. Dat wil ze.

Zij vraagt ook iets aan mij en ik vertel haar wat. Ik stel haar nog een vraag en ze geeft me een antwoord. Ze vraagt me of ik even wil gaan zitten en we raken aan de praat. Zomaar. Over van alles. Ze heeft haar eigen fles wijn meegenomen omdat de wijn in de bar te duur is. Terwijl de plaatselijke dansgroep haar dagelijkse act opvoert voor de toeristen, drinken we die fles samen langzaam leeg.
Het is gezellig, zo met haar.

Verliefd

Tijdens een van die stille momenten waarop we allebei even niet weten wat we moeten zeggen, kijk ik haar aan. En zomaar uit het niets voel ik het. Als bij donderslag. Aan alles. Ik ben verliefd. Van het ene op het andere moment ben ik verliefd geworden op een meisje dat ik helemaal niet ken.
Op Haar.
En ik zie dat zij hetzelfde denkt.

Dat het in die paar minuten of die paar uur dat ik daar met haar zit best druk is geworden had ik niet gemerkt. De dansers dansen en zingen nog wel, maar alles om ons heen lijkt stil te staan of zelfs helemaal niet te bestaan.

Ik zie alleen nog maar hoe mooi ze is en gewillig laat ik me betoveren door haar lippen en haar lach. Ik hoor niet meer wat ze me allemaal vertelt, spreek na een poosje met haar af voor de dag erna en kus haar gedag. Eerst netjes op haar wang, daarna heel lang op haar mond.
Daarna bedrijven we de liefde in haar auto.

Michelle.
Zo heet ze.
Mijn Zwarte Koningin.

Niet-zwemmen in een lauwwarm zwembad

De volgende ochtend ga ik, zoals het een goed toerist betaamt, keurig naar die wereldberoemde Victoria Watervallen kijken. Die zijn indrukwekkend, maar vanaf het moment dat ik wakker werd heb ik eigenlijk alleen nog maar aan Haar kunnen denken.

We hadden afgesproken om twee uur. Ik ben een half uur te vroeg en nu zit ik daar met een groot glas cola voor mijn neus een half uur lang bang te zijn dat ze niet zal komen.
Maar ze is bijna stipt op tijd. Ze zwaait naar me zodra ze me ziet zitten. Ik was bang geweest dat ik haar niet meer zo leuk zou vinden als de vorige avond. Maar ze is nog veel leuker. Ik was ook bang dat ze mij niet zo leuk had gevonden als ik haar. Maar ik zie meteen dat ze nerveus is. Minstens zo nerveus als ik.
Mooi zo.

We gaan zwemmen in een zwembad bij het dure Elephant Hills hotel. Ze werkt in de toeristenindustrie, kent iedereen in de wijde omgeving en komt dus overal binnen. Ook in zwembaden van dure hotels.

Aan de rand van het zwembad trekt ze haar kleren uit. Ze ziet er prachtig uit in haar gele bikini. Ook wel onzeker en stoer, vertederend en sterk, onverschillig en uitdagend, maar toch vooral prachtig.

Omdat het net op dat moment hard begint te regenen, en ook een beetje omdat ze helemaal niet kan zwemmen, komen we er niet aan toe het zwembad in te gaan. Mij kan dat niet schelen. Zo nodig hoef ik nou ook weer niet te zwemmen, en zoenen onder een parasol is op elk gewenst moment leuker dan pootjebaden in een lauwwarm zwembad.

Thuis

Na het zwembad neemt ze me mee naar haar leuke huisje in een wijk die 2 kilometer buiten het centrum van het dorp ligt, een wijk waar geen asfalt ligt en waar geen blanke toerist te bekennen is.

Bij haar thuis op de bank vraagt ze me tussen twee zoenen door of ik haar vriendje wil zijn. Ik wil geen vriendinnetje. Een vriendinnetje is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Maar haar vriendje wil ik wel zijn, dus zeg ik ‘Ja.’ Daarna gaan we terug naar de camping om mijn tent op te halen en achter haar auto aan fiets ik naar haar huis, om daar voor een paar dagen te blijven wonen.

Het voelt meteen alsof ik daar hoor, daar in haar woonkamer en in haar bed. En zij en haar familie lijken hetzelfde te voelen. Haar neven, vriendinnen en broer lopen de hele dag in en uit en ze lijken het volstrekt normaal te vinden mij daar op de bank aan te treffen.

Het is duidelijk dat ook zij me aardig vinden. Ik drink bier met ze en ik barbecue met ze aan de Zambezi. En ze maken soep voor me, soep getrokken van een geitenkop, omdat dat goed is voor je ruggengraat. Volgens hen kan ik een sterke ruggengraat wel gebruiken met zo’n echte Afrikaanse vrouw.

Mijn Zwarte Koningin

In die paar dagen heb ik haar leren kennen. Een beetje. Een heel klein beetje, maar goed genoeg. Ze is opgegroeid in een klein dorp boven op een heuvel. Elke ochtend moest ze 12 kilometer lopen. Naar school. En elke middag moest ze ook weer 12 kilometer terug.

Ruim tien jaar geleden is ze als tienermeisje helemaal alleen de wijde wereld ingetrokken. Ze is kapster geweest en slager en toen ze eenmaal had ontdekt hoe lucratief de toeristenbusiness kan zijn, is ze bij een reisorganisatie gaan werken.

Omdat ze altijd van huis was kreeg ze daar na een tijdje genoeg van. Daarom heeft ze haar baan opgezegd. Ze heeft twee auto’s gekocht en sindsdien werkt ze voor zichzelf. Van het geld dat ze verdient onderhoudt ze haar hele familie en betaalt ze maandelijks veel te veel aan de huisjesmelker van wie ze haar huisje huurt.

Ze spreekt, naast vloeiend Engels, zeker vijf Afrikaanse talen, heeft er geen idee van waar Nederland ligt, vindt het gênant als ik wil helpen met de afwas en is tegelijkertijd vertederend naïef en oneindig intelligent. Ze heeft een mooie mond, mooie ogen, mooie borsten, zo’n geweldige, grote, stevige, onweerstaanbare Afrikaanse kont en een tattoo van een roos op haar rechterbeen. Ze is ietsje groter dan ik, ze is vrouwelijk, misschien zelfs vrouwelijker dan je zou verwachten, ze mist de middelvinger van haar rechterhand, wat haar alleen maar nog mooier maakt, en ze laat me smelten als ze lacht. Elke keer weer.

Dat is misschien niet zoveel, maar het is wel alles wat ik van haar hoef te weten. Beter hoef ik iemand niet te leren kennen om tot over mijn oren verliefd te worden.

.

Volgende artikel: Vliegvelden
Vorige artikel: Flintstonesthema
Meer lezen over mijn verblijf in Zimbabwe? Klik dan maar hier.
Wil je meer lezen over mijn fietsreis door Europa en Afrika? Kijk dan hier, of bestel of papieren boek of het e-book ‘Figurant in de Hoofdrol’ bij bol.com: