Vilnius – Visumgedoe

Donderdag 19 september. Litouwen.

Binnen Europa zijn er eigenlijk nog maar twee landen die voor mede-Europeanen als ik de bureaucratische papierwinkel die ‘het visum’ heet handhaven. Rusland en Wit-Rusland.

Een visum voor Rusland heb ik vrij eenvoudig kunnen krijgen via een visumbureau in Nederland. Het grote voordeel van zo’n visumbureau is dat je niet zelf dagenlang bezig hoeft te zijn met regelen en dat je geen verlof op hoeft te nemen om op en neer te kunnen reizen naar de ambassades, die over het algemeen in Den Haag zitten.
Voor een kleine vergoeding verzorgt zo’n bureau ook de benodigde uitnodiging van een vage Russische reisorganisatie voor je en de rest is dan niet meer dan een formaliteit.

Ook voor Wit-Rusland heb ik geprobeerd in Nederland een visum te regelen. Maar dat was wat lastiger. Of beter gezegd, dat is mislukt.

Via een internetvrouwtje heb ik nog wel een uitnodiging van een reisorganisatie en een hotelreservering kunnen bemachtigen.
Die papieren heb ik keurig ingeleverd bij het visumbureau en ik was ervan uitgegaan dat dat wel voldoende zou zijn om alles in orde te krijgen, maar de Wit-Russische consul vertrouwde het zaakje blijkbaar toch niet.

Een paar dagen voor mijn vertrek heeft hij in een helder moment besloten dat hij met de kopieën geen genoegen kon nemen en dat hij toch de originele documenten wilde zien. En die had ik natuurlijk niet. Die lagen nog ergens in Minsk en het was te laat om alles nog op tijd naar Nederland te laten sturen.

Visumjacht

Nu moet ik op deze treurige dag in de Litouwse hoofdstad dus alsnog op visumjacht. Ik ben allang blij dat het eventjes niet regent, want ik moet buiten het hek van het consulaat midden op straat geduldig gaan staan wachten tot ik aan de beurt ben.
Het hek mag ik pas door als het nummertje dat ik in mijn hand heb op het scherm verschijnt.

De mevrouw achter het loket is minder onvriendelijk dan waar ik op voorbereid ben. Kritisch bekijkt ze mijn papieren, dezelfde papieren waarmee ik in Nederland geen visum heb kunnen krijgen. Ze zegt dat alles in principe in orde is, maar dat ik nog wel een zorgverzekering nodig heb.

Ik vertel haar dat ik een zorgverzekering heb, maar ik kan dat niet bewijzen. Ik had mijn zorgverzekeraar daar nog wel om gevraagd, om zo’n bewijsstuk, maar van Anderzorg kreeg ik als antwoord dat ze geen verklaringen hebben liggen waarin staat dat ik ook in Wit-Rusland verzekerd ben en dat ze zo’n verklaring ook niet voor me konden maken.
Het heldere licht dat daar werkt heeft me daarom nog maar een keer een verklaring gestuurd waarin staat dat ik in Rusland ben verzekerd, wat ongeveer hetzelfde is als in Nederland verklaren dat je in België verzekerd bent.

Daar heb ik natuurlijk helemaal niets aan en het gevolg is dus dat ik nu alsnog een verzekering af moet zien te sluiten.

Een zorgverzekering

Een groot probleem is dat gelukkig niet.
Handig genoeg zit er recht tegenover het consulaat een tamelijk dubieus kantoortje, dat gespecialiseerd is in zorgverzekeringen voor Wit-Rusland.
Daar kan ik, na het invullen van een stapel papierwerk, voor een paar euro een verzekering kopen waarmee ik twee weken lang onbezorgd rond kan rijden in dat land.

Met verzekering en al stap ik een uurtje later terug in de rij buiten het consulaat. Weer een nummertje trekken. Weer wachten. Weer het hek door en naar binnen.

Wantrouwen

De mevrouw die me deze keer helpt is wel heel onvriendelijk. Ze lijkt het niet te vertrouwen en vindt het raar dat ik mijn visum niet thuis heb geregeld. Ik onderwerp me gewillig aan haar kruisverhoor en lieg dat ik de papieren wel op tijd heb ontvangen, maar dat ik geen tijd meer heb gehad om het visum te regelen.

Totaal niet overtuigd gaat ze vervolgens in overleg met haar chef, maar na een beraad van twintig minuten wordt besloten mijn aanvraag toch in behandeling te nemen en voor slechts 120 euro krijg ik uiteindelijk een visum in mijn paspoort geplakt, waarop staat dat ik voor twaalf dagen het land van de Wit-Russen in mag.

Maar nu nog niet.
Vilnius ligt dan wel praktisch op de grens met Wit-Rusland, maar mijn uitnodiging is pas over tien dagen geldig. Ik mag dus ook pas over tien dagen het land in en dat geeft me tijd genoeg om nog een leuk rondje door Polen te fietsen.

Volgende: Van Trakai naar Alytus – Basketbal
Vorige: Van Panevėžys naar Ukmergė
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’