Van Hamina naar Vyborg -Trommelvliezen

Zaterdag 31 augustus. Rusland.

Zeker 20 kilometer lang is de rij met vrachtwagens. Ze staan te wachten tot ze Rusland in mogen en als ik dat zo zie, kan dat nog weleens een paar dagen gaan duren.

Ik kan er gewoon langs fietsen.

Als ik na twee uur aankom bij de grens, kom ik in een bedoening van jewelste terecht. Het is overduidelijk dat er allerlei ongeschreven procedures zijn, die door iedereen met een vanzelfsprekende vanzelfsprekendheid worden gevolgd, maar die voor mij één groot raadsel zijn.

De douanebeambten zijn vriendelijk.
Ze leggen me geduldig uit wat ik precies moet doen, maar omdat ze dat in het Russisch doen, duurt het toch nog even tot ik met de juiste papieren op de juiste plek in de juiste rij sta te wachten tot ik aan de beurt ben voor de paspoortcontrole.

Geteisterde trommelvliezen

De paspoortcontrole vindt plaats vanuit een hokje dat je aan twee kanten kunt passeren.
In dat hokje zit een dame en die dame is boos. Op mij. Haar ogen spugen vuur en ze blijft maar tegen me schreeuwen. Haar geduld lijkt nu echt bijna op.
Eerst stond ik aan de verkeerde kant van het hokje, vervolgens had ik de vragen op mijn visumformulier niet goed ingevuld en nu wil ze weten welk nummer ik heb.

Ik begrijp niet wat ze bedoelt. Ik heb helemaal geen nummer.
Dat probeer ik haar zo rustig mogelijk uit te leggen, maar op haar beurt begrijpt zij ook mij niet. Pas nadat ze met haar gebrul voor de zesde keer mijn trommelvliezen heeft geteisterd, dringt het tot me door dat ze mijn kentekenbewijs wil zien. Blijkbaar is voor deze vrouw het concept dat iemand op een fiets haar land in wil rijden zo abstract, dat ze niet door heeft dat ik helemaal niet met de auto ben. Ook al zit ik vlak voor haar neus op een fiets.

Nog altijd zo kalm als ik kan probeer ik haar aan het verstand te brengen dat ik toch echt op deze tweewieler verder wil en na wat vergeefse pogingen lijkt dat uiteindelijk tot haar door te dringen.
In ieder geval voldoende om schoorvoetend een stempel in mijn paspoort te zetten.

Om aan te geven dat zo’n misverstand kan gebeuren probeer ik nog vriendelijk naar haar te lachen, maar bij haar kan er geen glimlach af. Ze gunt me geen blik meer waardig en dat is misschien maar goed ook.
Want ik sluit niet uit dat haar blikken kunnen doden.

Het grootste land ter wereld

Maar ik ben erdoor. Gelukkig. Het is mooi weer en ik mag het grootste land van de wereld in.

Dat hele grensgedoe heeft de boel wel een beetje opgehouden, maar niet zo erg als ik had verwacht. Ik kom nog best mooi op tijd aan in het 60 kilometer verderop gelegen, verrassend mooie stadje Vyborg en om kwart over zeven staan mijn spullen keurig in een hotelkamer en zit ik zelf in een klein restaurant naast het hotel een bord borsjt naar binnen te werken.

Volgende: Van Vyborg naar Repino – Pinproblemen
Vorige: De voorbereiding van een fietsreis – Fase 4 – Het inpakken
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’