Van Sint-Petersburg naar Sjundorovo – Wereldleiders

Donderdag 5 september. Rusland.

Een grote stad in rijden kan heel ingewikkeld zijn. Vrij gemakkelijk kun je verstrikt raken in de meest afschuwelijke buitenwijken, waar het ene flatgebouw niet van het volgende te onderscheiden is.

Toch viel dat bij Sint-Petersburg erg mee. Het centrum vinden was zelfs verrassend gemakkelijk geweest. Een kwestie van rechtdoor rijden tot aan de rivier en die daarna volgen tot in het hartje van de stad.

Erin komen was dus eenvoudig geweest.
Er vandaag weer uit komen is een ander verhaal. De stad is enorm en aan mijn plattegrond heb ik niet veel. Alle wegen lijken op elkaar en de bewoners zijn geenszins bereid me een helpende hand te bieden.

Ik dreig dan ook onherroepelijk te verdwalen op een troosteloos industrieterrein aan de rand van de stad, als een jongen op een racefiets me passeert en vol in zijn remmen knijpt.
Hij heet Sergej en hij is wél vriendelijk. Hij heeft zelf ook fietsreizen gemaakt, ziet daarom in een oogopslag dat ik er wat verloren bij rijd en weet me in goed Engels uit te leggen hoe ik deze gigantische stad op een fatsoenlijke manier weer kan verlaten.

Rondjes rijden

De weg vinden is dus al lastig genoeg, maar dat is vandaag zeker niet mijn grootste probleem. Het gebruiken van die weg, dat is het echte probleem waar ik tegenaan loop.

Sint-Petersburg is juist vandaag het toneel van de G20-top en alle belangrijke wereldleiders hebben zich voor die gelegenheid verzameld in het paleis van Peterhof, dat net buiten de stad midden op mijn route ligt. Als gevolg daarvan zijn er overal omleidingen, waardoor ik rondjes moet blijven rijden tot ik er tureluurs van word.

Continu word ik ook aangesproken door politiemannen. De ene sommeert me op de stoep te gaan rijden, de volgende dwingt me 100 meter verderop weer op de straat te gaan rijden en alles wat niet normaal is vinden ze vandaag verdacht.
Ik ben niet normaal en dus houden ze me staande. Een gekke man op een fiets met zware bepakking, die heeft vast wat uit te leggen.

Ze vragen naar mijn paspoort en laten me in het Russisch verklaren waarom ik hier aan het fietsen ben. Als ik zeg dat ik geen Russisch spreek worden ze boos. Als ik vriendelijk vraag of zij misschien Engels spreken worden ze nog bozer.
Ik onderga de tirades gelaten, doe alsof ik begrijp wat ze bedoelen, knik op gepaste momenten ernstig met mijn hoofd, zeg sorry als ze klaar zijn en rijd dan weer door. Op naar de volgende berisping.

Als na 60 kilometer fietsen aan al dat politiegedoe eindelijk een einde lijkt te zijn gekomen, kom ik alsnog bij een wegversperring. Dat blijkt een douanepost te zijn die speciaal voor deze dag midden op de openbare weg is ingelast als extra beveiliging voor Obama, Poetin, Merkel en al die andere hotemetoten, die op dit moment 40 kilometer verderop aan het vergaderen zijn.

Sit-Petersburg: 31 kilometer

Ik heb niet de juiste papieren en ik mag er dan ook niet langs. Ik moet rechtsomkeert maken en 20 kilometer terugfietsen langs de Finse Golf, om daarna met een enorme omweg weer in de richting te kunnen gaan van de plek waar ik uiteindelijk naartoe wil.

Om zeven uur ’s avonds kom ik, na een kilometer of 125 in cirkels rond te hebben gereden, langs een verkeersbord waar ‘Sint-Petersburg 31 kilometer’ op staat.

Lekker opgeschoten dus.

Ik besluit er maar mee te stoppen voor vandaag en duik het eerste het beste afgelegen weiland in.
Ik zie een man zijn hond uitlaten en vraag hem of het in orde is als ik mijn tent hier opzet. Hij kijkt me aan met een blik die zowel ongeloof als ongeïnteresseerdheid uitstraalt en maakt een gebaar waarmee hij lijkt te willen zeggen dat ik maar moet doen wat ik niet laten kan.

Ik doe dus maar wat ik niet kan laten, zet mijn tent op, kook spaghetti, schrok die naar binnen en ga slapen.

Volgende: Van Sjundorovo naar Narva – Vrieskou
Vorige: Sint-Petersburg – Mooie ogen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’