Sint-Petersburg – Mooie ogen
Woensdag 4 september. Rusland.
Een week geleden heb ik Evgenia ontmoet in het Finse stadje Porvoo.
Evgenia is een jonge Russische die liever heeft dat ik haar Jane noem. Wat ik niet doe, omdat ik ‘Evgenia’ veel mooier vind.
Ze woont in Sint-Petersburg, volgt daar een opleiding tot filmregisseuse en ze heeft beloofd me op de fiets een rondleiding door haar stad te geven.
Dat is dan ook wat ze vandaag gaat doen. Om twaalf uur heb ik met haar afgesproken voor de deur van mijn jeugdherberg en stipt op tijd staat ze met haar fiets voor mijn neus.
Ze neemt me mee naar een plek die Nieuw-Holland heet, legt me uit waarom er overal beeldjes van katten te vinden zijn in deze stad en laat me zien dat de maker van het standbeeld van Peter I het hoofd van een vriend tussen de achterbenen van zijn paard heeft verwerkt.
Mooie ogen
Op de fiets rijden we over de Nevski Prospekt. We klimmen de Izaäkkathedraal op voor een fantastisch uitzicht over de stad, rijden door naar het Petrus- en Paulfort en we bezoeken die kathedraal met die moeilijke naam en die sprookjesachtig gekleurde koepels.
Mijn 21-jarige reisleidster is aanstekelijk vrolijk.
Als ze een verhaal vertelt, doet ze dat met zoveel overgave dat ze bij elke beweging die ze maakt lijkt te dansen en als haar Engels even niet toereikend is, dan laat ze de woorden voor wat ze zijn en maakt ze me met grappige geluidjes wonderbaarlijk goed duidelijk wat ze bedoelt.
Ze is schattig als ze schrikt, ze straalt als ze lacht en ze heeft de mooiste ogen die ik ooit heb gezien.
Ze is leuk en lief en als we even op een bankje in de Zomertuin zitten, kost het me moeite niet een heel klein beetje verliefd op haar te worden.
Toch lukt het me deze keer om in de realiteit te blijven. Zodra ik me heb losgerukt uit de ijzeren greep van haar ongelofelijke ogen, realiseer ik me dat ik nog heel lang op reis zal zijn en ook dat ze wel heel erg jong is.
Na nog wat te hebben gedronken op een terras heb ik haar dus keurig afgezet op het station. Daar is ze met haar gammele fiets op de trein gestapt. Terug naar het deel van de stad waar ze woont.
Sommige fantasieën moeten altijd fantasieën blijven. Ik weet het.
Maar mijn God… die ogen…
Volgende: Van Sint-Petersburg naar Sjundorovo – Wereldleiders
Vorige: Van Vyborg naar Repino – Pinproblemen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’
1 reactie
Esmeralda · 3 mei 2019 op 17:30
Die ogen|||.Ik vindt het wel erg Romantisch en een beetje verdrietig.
Ben je wel gelukkig broer?denk vaak aan je.GEKKIE.
tot wederhorens