Van Vanderkloof naar Orania – Sinistere racisten

Zondag 30 november. Zuid-Afrika.

Een paar jaar geleden heb ik op de televisie een documentaire gezien over een dorp dat ergens midden in Zuid-Afrika aan de Oranjerivier ligt. Het is een dorp waar alleen maar witte mensen wonen, waar Afrikaans de enige taal is die gesproken wordt en waar ze zelfs hun eigen valuta hebben ingevoerd.

Orania. Zo heet dat dorpje. En Orania is het laatst overgebleven bolwerk van de verder totaal ingestorte blanke hegemonie in dit land.

Daar moest en zou ik naartoe, naar Orania. Iets met een fascinatie voor aparte plekken. Vanmorgen ben ik daarom vroeg uit Vanderkloof vertrokken. Ik ben de berg langs de Vanderkloofdam afgezeild en ben daarna de R369 ingeslagen, de weg die dwars door Orania loopt en die ik nog zo’n 30 kilometer moest volgen om er te komen.

Orania

Vroeg in de middag kwam ik aan in Orania en om eerlijk te zijn had ik verwacht hier een groepje narrige, boze mensen aan te treffen, een groepje in het verleden levende sinistere racisten, die al twintig jaar chagrijnig zijn omdat die ellendige kaffers dezelfde rechten hebben gekregen als zijzelf.

Maar ook ik moet voorzichtig zijn met vooroordelen, zelfs met vooroordelen over mensen met vooroordelen.
Mijn huidskleur zal ongetwijfeld wat geholpen hebben, maar als de mensen hier al sinistere racisten zijn, dan zijn ook sinistere racisten hele aardige en vooral hele gewone mensen, mensen die net als iedereen vrolijk naar me zwaaien als ik langsrijd, die me de weg wijzen als ik die aan ze vraag, die uit nieuwsgierigheid in de supermarkt een praatje met me maken en die me tijdens de braai vanuit hun achtertuin roepen omdat ze met me op de foto willen.

Ik vraag me zelfs af of deze mensen wel zo racistisch zijn als iedereen denkt.

Diersoorten

Mijn ervaring is dat de verschillende bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika helemaal geen uitgesproken hekel hebben aan elkaar. Ze hebben alleen niet echt behoefte aan elkaars gezelschap. Ze wonen in hetzelfde land, maar leven bewust zo volledig mogelijk langs elkaar heen en proberen daarbij zo weinig mogelijk met elkaar te maken te hebben.
Als ze elkaar bij de benzinepomp of in een restaurant vluchtig tegenkomen is dat prima, maar de blanken, de kleurlingen en de zwarten, ook de verschillende stammen onderling, zullen elkaar meestal niet opzoeken als dat niet echt nodig is.

Eigenlijk zijn het gewoon verschillende diersoorten die in hetzelfde bos met elkaar moeten samenleven en de blanken in Orania gaan daarbij misschien nog één stap verder. Zij willen liever alleen met hun eigen diersoort leven, zonder dat de rest van het bos zich daar ook maar in de geringste mate mee bemoeit. Ze willen hun stukje van het bos helemaal voor zichzelf houden.

En ik vraag me af of dat nou echt zo erg is.

Volgende: Van Orania naar Strydenburg – De broekenpoeper
Vorige: Van Thaba Nchu naar Bloemfontein – McDonald’s
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’