Van Karonga naar Chitimba – Lekke banden

Donderdag 18 september. Malawi.

Gisteren heb ik in Karonga een rustdag gehad. Overdag een wandelingetje naar het meer, fiets een beetje schoongemaakt, naar de kapper geweest. Dat soort dingen.

In de avond heb ik een kleine kroegentocht gehouden met Ndagha, een mooie Zwitsers-Malawische, die in mijn hotel is neergestreken vanwege haar werk. Voor mijn doen is het best laat geworden en omdat ik net iets te veel biertjes heb gedronken, was ik blij dat er vandaag een vrij makkelijk fietstochtje op het programma zou staan: 90 kilometer over een vlakke weg met weinig wind.

Lek

Maar een makkelijk parcours betekent niet altijd dat de dag ook van een leien dakje loopt. Al na een half uur stond ik met een lekke band langs de kant van de weg. Ik deed wat ik altijd doe in het geval van een lekke band: de weg af rijden en de berm in sturen om daar de boel te repareren.

In Malawi is dat echter niet zo’n goed idee. In Malawi kun je blijkbaar beter door een kilo uitgestrooide spijkers rijden dan in de berm terechtkomen, want wat begon met een piepklein gaatje dat mijn achterband langzaam deed leeglopen, was plotsklaps omgeslagen in een allesomvattend gesis, dat voor korte tijd uit allebei mijn banden floot.

De boer op wiens erf ik stond vroeg me vriendelijk hoe ik met al die levensgevaarlijke doornen op het land zo stom kon zijn om van de weg af te rijden. Daarna stuurde hij zijn vrouw weg om een kommetje water te halen en begon hij me te helpen met het herstellen van mijn totaal doorboorde banden.

Lek

Na een uur waren alle gaatjes gedicht en kon ik weer door. Helaas niet voor lang, want ik was nog geen kwartier onderweg, of mijn voorband stond alweer leeg. Bij een nadere inspectie bleek mijn bandenplakassistent van zojuist een van de plakkers net naast een gaatje te hebben geplakt. Dat was dus makkelijk op te lossen en opgelucht kon ik weer verder.

Maar nog geen half uur later was die kutband alweer plat.
Weer dat hele ritueel.
Fiets in de zwaarste versnelling. Bagage eraf. Rem losgooien. Fiets op z’n kop. Wiel eraf halen. Bandenplakspullen pakken. Buitenband eraf lichten en voelen of daar geen stekel in zit. Band een beetje oppompen. Gaatje zoeken. Schuren. Solutie erop. Laten drogen. Bandenplakker plakken. Binnenband weer omleggen. Buitenband weer omleggen. Wiel weer vastmaken. Fiets weer rechtop zetten. Zeker 150 keer pompen met dat kleine klotepompje. Wachten om te kijken of hij niet meteen weer leegloopt. Rem aankoppelen. Spullen inpakken. Bagage opladen. En weer weg.

En nog eens lek

Uur later. Weer lek.
Voor alle zekerheid heb ik deze keer ook mijn buitenband maar vervangen.

Iets van lichte wanhoop maakte zich van me meester toen ik mijn fiets voor de vijfde keer langs de kant moest zetten. Als dit de voorbode gaat worden voor de rest van mijn tocht, dan is Zuid-Afrika nog heel ver weg.

Maar uiteindelijk heb ik de leuke camping die me is aangeraden, in het plaatsje Chitimba, wel gewoon gehaald. Daar heb ik net meegegeten met mijn Zuid-Afrikaanse gastheer en zijn vrouw en zo te zien lijkt mijn band het vooralsnog vol te houden. Er zit in ieder geval nog lucht in.

Misschien was het alleen maar een van die dagen…

Volgende: Van Mzuzu naar Nkhata Bay – Verboden vruchten
Vorige: Van Tukuyu naar Karonga – Laatste loodjes
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’