Van Tukuyu naar Karonga – Laatste loodjes

Dinsdag 16 september. Malawi.

Ik ben begonnen aan die zware laatste loodjes.
Op de kaart lijkt het alsof ik er bijna ben en dat is eigenlijk ook wel zo. Als ik nu rechtstreeks naar Kaapstad zou fietsen, dan is het ook helemaal niet zo ver meer.

En als ik eerlijk ben, dan zou ik ook best wel willen dat ik al in Kaapstad was.
Doel bereikt. Strik erom. Trots op mezelf. Lekker naar huis.
Niet meer iedere dag al die tassen inpakken, om daarna weer de hele dag op de pedalen te moeten staan. Niet meer iedere dag op zoek naar een slaapplek en naar eten.

Ja, ik zou best wel willen dat ik er al was.
Aan de ene kant.
Maar aan de andere kant wil ik dat dit, dit zorgeloze leventje, dit avontuur, deze vrijheid, nooit, nooit, nooit meer voorbijgaat.
Ik ben alleen met mezelf, heb geen enkele verplichting en geen enkele verantwoordelijkheid. Elke dag kan ik de wind door mijn hoofd laten blazen en elke dag kan ik gaan en staan waar diezelfde wind me naartoe blaast.
En dat is nog niet naar huis.
Nu nog niet.

Heroïsch

Ik fiets dus niet zo snel mogelijk naar Kaapstad.
Dat voelt te abrupt.
Zo plotseling mag het niet afgelopen zijn.
Zo makkelijk mag ik me er niet van afmaken.
Het moet heroïsch eindigen, niet in een anticlimax.

Ik heb me daarom verdiept in wat er zoal te beleven valt in dit deel van de wereld en ik heb een route uitgestippeld, die me al zigzaggend, via gekke koninkrijkjes, eenzame stukken land, grote meren, legendarische rivieren, zoutvlakten, wijngebieden, watervallen, nationale parken vol wilde dieren en dorpjes waar blanke suprematie nog altijd de norm is, naar Kaap Agulhas, Kaap die Goeie Hoop en uiteindelijk ook naar Kaapstad moet brengen.

Van Tanzania naar Malawi

Vandaag zal ik beginnen met het binnenfietsen van Malawi.

Vijftig kilometer is het nog naar de grens. Vooral bergaf. Een stukje voor die grens wissel ik mijn Tanzaniaanse shillings om voor de kwacha’s waar ik de komende weken mee moet betalen. Een uur lang ben ik blij met de deal die ik heb gemaakt. Dan pas kom ik erachter dat ik me verrekend heb en dat ik eigenlijk best weinig heb teruggekregen voor mijn Tanzaniaanse briefjes.

In Malawi merk ik meteen dat ook in dit land alles weer anders is. Met name de drukte op straat valt me direct op. Overal lopen mensen op straat.

Ik fiets een flink stuk mee met een oudere man die Anton heet. Hij heeft een maïsveldje dat op twee uur fietsen van zijn huis ligt. Daar fietst hij elke dag even naartoe. En daarna fietst hij weer terug. Ook Anton verbaast zich over al die kinderen die naar me zwaaien en die, door allemaal ‘goodmorning teacher’ tegen me te zeggen, verraden op welke manier ze dag in dag uit op hun schooltjes worden gehersenspoeld.

Wind

Inmiddels heeft een snoeiharde wind de kop opgestoken. Die wind zorgt ervoor dat de laatste vijftig kilometers naar het dorpje Karonga lang duren.

Als ik daar aankom is het al bijna etenstijd.
Vlak bij het immense meer vind ik een hotel, waar ik meteen maar wat te eten bestel. Omdat er geen elektriciteit is vandaag, moet er op kolen worden gekookt. Het eten laat dan ook lang op zich wachten en als ik uiteindelijk mijn bord leeg heb, is het al vrij laat en bovendien pikkedonker. Ik moet dus wel vroeg naar bed.
Dat is niet zo heel erg. Ik ben moe genoeg.

Volgende: Van Karonga naar Chitimba – Lekke banden
Vorige: De feiten van een fietsreis – Cijfers
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’