Van Thaba Nchu naar Bloemfontein – McDonald’s

Woensdag 26 november. Zuid-Afrika.

Hoe langer ik het niet heb gehad, hoe moeilijker het is om te weerstaan. Ik weet dat ik me na afloop weer smerig zal voelen, maar een soort oerdrift zorgt ervoor dat ik niet langer bestand ben tegen de verderfelijke verleiding. De lust ligt op de loer en beheerst mijn gedachten. De volledige overgave is een kwestie van tijd.

Als ik eenmaal heb toegegeven aan mijn driften en naar binnen ben gestapt, zijn mijn verwachtingen als altijd weer torenhoog. Maar iedere keer weer is alleen het allereerste moment gelukzalig. Daarna volgt vrijwel direct de teleurstelling en vind ik het weer net zo ranzig als altijd. Ik vind het smerig, ik voel me smerig en ik vraag ik me af of ik mijn goede geld in godsnaam niet beter had kunnen besteden.

In Zuid-Afrika kan het weer.
Eten bij de McDonald’s.

Fastfoodloos

Ik heb altijd het idee gehad dat de Amerikaanse fastfoodketens inmiddels de hele wereld wel zouden hebben veroverd en dat ik daarom overal die geelgeboogde M wel zou tegenkomen, hét symbool voor het absolute hoogtepunt van een eeuwenlange westerse beschaving.

Ik had verwacht overal over de fastfoodrestaurants te zullen struikelen, of ik nou midden in de woestijn zou staan of in een wildpark, in het centrum van een miljoenenstad of in een dorp met plaggenhutten.
Maar wat wel geldt voor Coca-Cola, op dat bruine zoete goedje heb ik in de meest afgelegen gebieden dagenlang kunnen overleven, gaat nog zeker niet op voor de Amerikaanse fastfoodketens. In Marokko heb ik nog wel een enkele vestiging gezien, maar vanaf daar is Afrika nog één grote McDonald’s- en Burger Kingloze zone.
Op Zuid-Afrika na dan.

Stiekem voldaan

In Zuid-Afrika zijn de vestigingen weer in overvloed aanwezig en in Bloemfontein kon ik me niet langer inhouden. Ik ben naar binnen gelopen en heb een extra large Big Mac menu besteld.

En daar zit ik nu dan. Nakauwend op de laatste hap van het vormeloze stuk vlees dat voor een hamburger door moest gaan. Straaltje saus langs de kin. Gedverredemme. Wat is dit toch smerig. Dat doe ik dus nooit meer. Denk ik stiekem voldaan. Net als altijd.

Volgende: Van Vanderkloof naar Orania – Sinistere racisten
Vorige: Van Hlotse naar Maseru – Perzikdames
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’