Van Morogoro naar Mikumi – Fietssafari

Dinsdag 9 september. Tanzania.

Niet alle dagen zitten dus bomvol spektakel.
Maar deze dag wel.
Mijn tocht van vandaag door Mikumi National Park is de natte droom van iedere reiziger.
Een heuse fietssafari.

Voordat ik het park in rijd, lees ik op een groot bord hoe hoog de boete is die ik kan krijgen in het geval ik per ongeluk apen, antilopen, neushoorns, olifanten of leeuwen dood mocht rijden. Ik realiseer me dat als je tegen die beesten aan kunt rijden, ze er ook daadwerkelijk moeten zijn. En dat maakt het nog best spannend.

Ik mag de hoofdweg die door het park loopt niet verlaten. Veel maakt dat niet uit, want al na een paar kilometer kom ik erachter dat het hier ook op een steenworp afstand van de weg barst van de wilde dieren.

Taferelen

Onwerkelijke taferelen spelen zich doorlopend in mijn blikveld af.
Ik kom ogen te kort.

Een dozijn bavianen, die een voor een in een grote boom springen, terwijl drie olifanten, zwaaiend met hun slurf, in de schaduw van die boom staan te genieten van de koelte. Een kudde antilopen staat op veilige afstand met grote ogen toe te kijken.

Een groepje zebra’s staat me apathisch aan te staren, terwijl vlak achter ze een giraf zijn lange nek nog eens extra uitrekt om wat bladeren uit een boom te kunnen trekken. Een gnoe slentert voor ze langs en een kudde antilopen staat ook hier op veilige afstand met grote ogen toe te kijken.

Achter me hoor ik wat geritsel en als ik omkijk staat er een olifant op een paar meter afstand met zijn rug tegen een ruw stuk boomschors aan te schurken.

Struikelende antilopen

Twee antilopen, alweer van een andere soort, staan niet op te letten en schrikken zich een rolberoerte als ik langs kom rijden. Ze weten niet hoe snel ze zich uit de voeten moeten maken en struikelen bijna als ze in hun vluchtpoging over een paar takken moeten springen.

Grote bontgekleurde vlinders vliegen rakelings langs me heen. Soms komt er een op me zitten.

Indrukwekkende roofvogels cirkelen ver boven mijn hoofd rond en lijken te twijfelen of die traag voortbewegende witte gestalte daarbeneden al dan niet een geschikte maaltijd zal vormen.

Bijna vergeet ik dat ik gewoon op de openbare weg rijd. Ik besef als nooit tevoren dat ik echt op de fiets door Afrika rijd en er moet wel iets heel bijzonders gebeuren om dit urenlang durende kippenvelmoment nog te kunnen overtreffen.

Volgende: Van Mikumi naar Mahenge – Onuitwisbaar
Vorige: Van Kibaha naar Chalinze – Nietszeggend
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’