Van Mbabane naar Hlatikhulu – Loodzwaar

Zondag 16 november. Swaziland.

Fietsen in Swaziland is als fietsen door de lucht. Constant heb ik het gevoel dat ik, nog altijd met een helm op, over het hoogste randje van de wereld rijd. Het is bloedmooi, maar loodzwaar en ik blijf mezelf verbazen. Als ik terugdenk aan mijn eerste fietsdag, anderhalf jaar geleden in het noorden van Noorwegen, toen ik na 20 kilometer helemaal uitgeput op een camping aankwam, kan ik me bijna niet voorstellen dat ik dezelfde persoon ben, die nu moeiteloos hele dagen tegen bergen op rijdt.

Neem een dag als vandaag.
Ik heb 120 kilometer gefietst, waarvan de laatste helft onafgebroken bergop. Sommige stukken waren zo steil dat ik het gevoel had dat het nooit lang kon duren tot ik of m’n benen of m’n ketting in tweeën zou trappen. Af en toe passeerde ik zelfs een auto, waarvoor de belachelijk steile helling iets te hoog gegrepen was. Daarnaast heeft het de hele dag gemiezerd, wat het steenkoud maakte, en werd de mist hoog in de bergen steeds dichter, zodat ik aan het einde van de middag geen hand voor ogen meer kon zien. Halverwege heb ik ook nog een afslag gemist, waardoor ik 10 kilometer terug een berg op moest, en ik heb twee lekke banden gehad.

Vandaag was dus gewoon een loodzware dag, maar dat deed me nagenoeg niets. Na anderhalf jaar fietsen kan ik echt alles aan. Want hoe zwaar het ook was, ik kan niet zeggen dat het me overdreven veel moeite heeft gekost om nog voor het donker aan te komen bij een hotel in Hlatikhulu.

Volgende: Van eMkhondo naar Volksrust – Hotelkamers
Vorige: Van Malelane naar Piggs Peak – Trots
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’