Van Malelane naar Piggs Peak – Trots

Donderdag 13 november. Swaziland.

Het magische koninkrijk Swaziland spreekt tot de verbeelding. Tot mijn verbeelding in ieder geval. Dat doet het al vanaf het moment dat ik ooit op het Jeugdjournaal zag dat de koning van dit land was overleden en dat hij tientallen vrouwen en honderden kinderen zou hebben nagelaten.

Dat is al vrij lang geleden, maar er lijkt sindsdien niet veel veranderd te zijn. Koning Mswati III heeft zijn vader opgevolgd en nu heerst hij over dit land. En met heersen bedoel ik ook heersen. Heersen in Swaziland is niet lintjes doorknippen en één keer per jaar op dinsdagmiddag een toespraak houden, nee, heersen in Swaziland is gewoon bepalen wat er gebeurt. Heersen zoals heersen bedoeld is. Heersen met harde hand.

De Swazi zijn trots op hun koning. En ze zijn ook trots op hun land, trots op hun onverzettelijkheid, trots op hun trots en trots op hun prachtige vlag met dat imponerende zwart-witte schild en de speren in het midden.
De Swazi zijn een trots volk en een van de domste dingen die je dan ook kunt doen, is de symbolen van dit land onteren. Bijvoorbeeld door geen respect te tonen en je fiets tegen de vlaggenstok die bij de grens staat te parkeren.

De vlag

Ik had het niet eens in de gaten. Ik wilde alleen maar even snel het kantoortje binnenlopen om een stempel in mijn paspoort te laten zetten, maar ik werd direct door de ziedende douanebeambte tot de orde geroepen. Ik bood hem mijn nederigste excuses aan. Dat hielp nauwelijks. Ook die zorgden er niet voor dat hij kalmeerde.

Zoals gewoonlijk droeg ik geen helm en dat gegeven besloot hij aan te grijpen om me mijn respectloze daad betaald te zetten.
Volgens hem was het verplicht om in Swaziland een helm te dragen.
Mij leek dat erg sterk, omdat ik in heel Afrika nog nooit iemand met een helm op heb gezien, maar ik mocht onder geen beding het land in zolang ik geen helm op mijn hoofd zou hebben.

De helm

Gelukkig zeul ik dat ding nog altijd met me mee en kon ik hem vrij gemakkelijk ergens uit de krochten van mijn bagage vandaan trekken. Ik heb de man nogmaals mijn welgemeende excuses aangeboden en ben weer opgestapt. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ik echt een helm bij me zou hebben en zichtbaar teleurgesteld kon hij niet anders dan me alsnog de grens laten passeren.

In de loop van de dag ben ik regelmatig fietsers tegengekomen en natuurlijk droeg er, op adje van doorn zelf na dan, helemaal niemand een helm. Toch heb ik hem niet meer af durven zetten. Je weet maar nooit wat nou precies de regels zijn in een land als Swaziland.
Ook zou het maar zo kunnen dat ik de goede man zelf nog een keer zou tegenkomen. Zo groot is dit land nou ook weer niet en ik wil niet het risico lopen alsnog wegens burgerlijke ongehoorzaamheid gedeporteerd te worden.

Volgende: Van Mbabane naar Hlatikhulu – Loodzwaar
Vorige: Malelane – De leeuw
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’