Van Dar es Salaam naar Nungwi – Aparte plekken

Woensdag 3 september. Tanzania.

Zanzibar is een aparte plek. De ‘zan’ in Tanzania is een eiland in de Indische Oceaan, dat zo’n vijftig jaar geleden een paar maanden lang een onafhankelijke republiek is geweest, maar dat nu tegen wil en dank deel uitmaakt van de Verenigde Republiek Tanzania. De mensen zijn er trots en willen maar weinig weten van dat grote moederland op dat enorme continent.
Zanzibar heeft qua uitstraling meer van het Midden-Oosten dan van Afrika en als het paradijs ook maar voor de helft zo mooi is geweest als dit eiland, dan is er reden genoeg om jaloers te zijn op Adam en Eva.  

Onbeschrijfelijk

Omdat ik enorm houd van aparte plekken, heb ik me vandaag vanuit Dar es Salaam met een grote boot naar dit eiland laten brengen, dit eiland, dat zo onbeschrijfelijk mooi is, dat iedere beschrijving tevergeefs zou zijn en bij de werkelijkheid in het niet zou vallen. 

Maar omdat niets in beginsel onbeschrijfelijk zou mogen blijven en alles beschrijfelijk zou moeten zijn, zal ik toch een poging wagen. 
Ik verlaat de hoofdstad van het eiland en fiets via een rustige weg langs de westkust naar het noorden. Honderd soorten groen van honderd soorten bomen maken dat het landschap nog het meeste weg heeft van een dichtbegroeide jungle en alles ruikt naar kruiden. Zo nu en dan wordt me door de palmbomen heen een blik gegund op de lichtgevend blauwe Indische Oceaan. Prachtige moslimmeisjes, die altijd en overal op weg van en naar school lijken te zijn, vervolmaken het kleurbeeld met hun lichtbruine gezichten, hun azuurblauwe rokken en hun gebroken witte hoofddoeken. 

Even…

Voor ik er erg in heb, zitten de 60 kilometer naar mijn bestemming aan het hagelwitte zandstrand erop. 
Daar gooi ik die rotfiets voor een dagje aan de kant. Even een dagje met die kont op dat tropische strand. Even een verfrissende duik in dat betoverende blauwe water. Even genieten van een margarita op dat kalme terras, terwijl ik toekijk hoe de vissers mijn avondeten vanuit hun houten bootjes het zand op slepen, het avondeten, dat ik niet veel later met een goed glas witte wijn erbij aan een gammele tafel bij de zacht ruisende branding van de inmiddels inktzwart geworden oceaan verorber. 

Door het mulle zand loop ik de 40 meter terug naar mijn eenvoudige hutje.
Daar val ik, met het geluid van de oceaan nog zachtjes op de achtergrond, zachtjes in een welverdiende diepe slaap. 

Volgende: Van Nungwi naar Zanzibar Town – Lastige vliegen
Vorige: Van Bagamoyo naar Dar es Salaam – Magische steden
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’