Van Acıpayam naar Korkuteli – Sadomasochisme

Woensdag 25 december. Turkije.

Omhoog

Rond het middaguur stop ik bij een restaurantje. Ik eet een bord warm eten en ga als een soort filmster op de foto met een paar verlegen Turkse studentes.

Als ik het restaurant weer uit loop en weer op de fiets stap, blijkt dat er een snoeiharde wind is komen opzetten uit de richting waar ik naartoe moet en dat de weg, die tot nog toe wel oké was, vanaf nu omhoogloopt. Steil omhoog.

Meestal heb ik weinig last van de wind als ik een berg op rijd, omdat die als het ware over me heen blaast, maar vandaag gaat die regel niet op. De hele middag moet ik die ellendig steile helling op fietsen en de hele middag blijft de wind maar keihard vol in mijn waffel waaien.

En naar beneden

Ik weet dat ik ooit weer naar beneden moet om in het dal terecht te komen, maar dat gebeurt maar niet. De weg blijft maar omhooggaan en omhooggaan en ik kan bijna niet meer.
Ik heb er 90 kilometer op zitten als ik op een stuk weg rijd dat niet eens zo heel steil meer is, maar ik kan mijn trappers bijna niet meer rondkrijgen. Ik ben kapot, heb er geen zin meer in en ik ben bang dat ik dit niet heel lang meer ga volhouden.

Het is al bijna vier uur en de weg zou zo toch echt naar beneden moeten gaan, wil ik nog een beetje op tijd in het dorp aankomen. Over een half uur is het donker en zodra het donker wordt, wordt het pas echt koud en dan zou ik toch erg graag ergens warm in een hotelkamer zitten.

En dan gaat de weg, even over vieren, eindelijk en nog precies op tijd omlaag. Hard omlaag. In een mum leg ik de laatste 15 kilometer af en nog voor het half vijf is, plof ik uitgeput neer op een matig bed in een van de kale kamers van het enige hotel van deze stad.

Volgende: Van Korkuteli naar Lara – All inclusive
Vorige: Pamukkale – Schijnbaar ijs
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’