Pristina – Aparte plekken

Donderdag 21 november. Kosovo.

Kosovo is een aparte plek, want Kosovo is het nieuwste land van Europa.

Ik ben dol op aparte plekken en bovendien is Kosovo het enige land op het Europese vasteland waar ik nog niet eerder ben geweest.
Kosovo is dan ook de enige reden dat ik een omweg van pakweg drie weken dwars door de Bulgaarse bergen heb gemaakt en niet in een paar dagen tijd rechtstreeks van Roemenië naar Turkije ben gefietst.

Het nieuwste land

En die omweg was de moeite waard. Zelden ben ik namelijk zo hartelijk ontvangen als in dit land.
De Kosovaren spreken Albanees, geloven in Allah en zijn trots. Ze zijn zo trots op hun nieuwe land, dat een bezoeker als ik met enige regelmaat wordt getrakteerd op een begroeting die nog het meeste weg heeft van een uitbundige staande ovatie. Er wordt naar me geroepen, gelachen en getoeterd en bij benzinepompen krijg ik spontaan koffie aangeboden.

Ik noem Kosovo het nieuwste land van Europa, omdat ik Kosovo het nieuwste land van Europa vind.
Toch wordt die mening nog niet door iedereen gedeeld. Hoewel steeds meer landen het op dat punt met me eens zijn, is er één belangrijk land dat daar totaal anders over denkt. Dat is buurland Servië.

Servië en Kosovo

Op zijn zachtst gezegd ligt het erg gevoelig allemaal, en waar ik zowel de Serviërs als de Kosovaren erg aardig vind, vinden ze dat zeker niet van elkaar. De Serviërs hebben een bloedhekel aan de Kosovaren en andersom is dat zo mogelijk nog erger.

Zeg tegen een Serviër dat je naar Kosovo gaat en hij zal zijn wenkbrauwen optrekken en zich afvragen wat je in vredesnaam te zoeken hebt bij dat tuig. Zeg tegen een Kosovaar dat je net uit Servië komt en hij zal je, geschrokken en zichtbaar opgelucht dat je die poel des verderfs aan de andere kant van de grens hebt overleefd, vragen hoe ze je ‘daar’ hebben behandeld, daarbij over zijn schouder wijzend, zonder zelf ook maar één blik in de richting van het voormalige moederland te werpen.

Servië beschouwt zichzelf dan ook niet als een buurland van Kosovo. Servië beschouwt Kosovo nog altijd als een afvallige, opstandige provincie.
Dat zorgt ervoor dat de grensovergang niet vanzelfsprekend is. Als je over land van Servië naar Kosovo wilt, dan moet je na dat bezoek aan Kosovo óf weer terug naar Servië, want in dat geval heb je volgens de Serviërs Servië nooit verlaten, óf je moet een ander land in rijden en zeker weten dat je voorlopig niet meer terug hoeft naar Servië. Daar kom je namelijk waarschijnlijk niet meer naar binnen, omdat je geen Servisch uitreisstempel hebt gekregen en je het land daarom op een illegale manier hebt verlaten.

Ik ga kiezen voor de laatste optie, dus als het goed is kom ik, in ieder geval gedurende de looptijd van mijn paspoort, Servië niet meer binnen.

Pristina

Het hoogtepunt van hoofdstad Pristina is het ‘newborn’-monument, een kunstwerk in de vorm van het woord NEWBORN, waarop de vlaggen zijn geschilderd van alle landen die de onafhankelijkheid van Kosovo hebben erkend. Op zich geen hoogstaand stukje kunst, maar het wordt wel meteen duidelijk hoe trots het volk op zijn nieuwverworven status is.

Dat dit het hoogtepunt van de stad is, zegt ook wel iets over Pristina. Het stadje heeft weliswaar een leuk en levendig centrum, met veel standbeelden en moskeeën, maar verder is het geen bijster bijzondere plek. Interessant genoeg voor een dagje, maar veel langer hoef ik hier ook weer niet te blijven.

Veel langer kan ik trouwens ook niet blijven, want morgen moet ik echt verder. De voorspelling is namelijk dat het over een paar dagen ontzettend zal gaan sneeuwen in de bergen waar ik doorheen moet en als ik die sneeuw niet voor kan blijven, dan moet ik kiezen tussen nog veel verder omrijden dan ik al heb gedaan en vastzitten op een plek waar ik niet heel veel langer meer wil zijn.
En eigenlijk wil ik geen van beide.

Volgende: Van Pristina naar Skopje – Verdrietig
Vorige: Van Sofia naar Pirot – Rotswegen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’