Van Pristina naar Skopje – Verdrietig

Vrijdag 22 november. Macedonië.

De Kosovaren zijn de lange weg richting Macedonië aan het volproppen met motels en benzinepompen. Ik weet niet hoeveel toeristen ze hier verwachten, maar het lijkt mij in ieder geval een tikkeltje overdreven. En de route wordt er op die manier ook niet bepaald mooier op.  

Maar de saaie route is niet de reden dat ik me niet zo goed voel vandaag.

Thuis

Ik ben nu ruim vier maanden onderweg en ik ga volledig op in wat ik aan het doen ben. Alles wat er thuis is gebeurd in de maanden voor mijn vertrek lijk ik in de leegte van Scandinavië achter te hebben gelaten en sindsdien heb ik eigenlijk nauwelijks nog aan thuis gedacht.

Tot vandaag. Vandaag ben ik even teruggeworpen in het verleden en worden mijn gedachten in beslag genomen door een e-mail die ik van Marloes heb gehad.

Wat werkt dat toch raar.
Ik zou haar die nieuwe liefde waar ze over heeft geschreven toch gewoon moeten gunnen? Maar dat doe ik niet.
Ik zou blij moeten zijn voor haar. Blij dat ze weer iemand in haar leven heeft. Maar dat ben ik niet.
Ik vind het vreselijk dat ze iemand anders heeft en ik weet niet zo goed waarom.
Ik dacht dat ik er helemaal overheen was. Maar blijkbaar is dat niet zo.
Ik dacht dat ik haar niet meer terug wilde. Maar sluimerde er dan toch een stiekeme hoop dat het ooit nog goed zou komen tussen ons?
Ik dacht dat onze breuk al lang definitief was. Maar misschien is dat pas zo als de ander echt een ander heeft.

Ben ik soms bang dat die ander leuker of beter is dan ik en dat ze er nu pas achter gaat komen dat ik helemaal niet zo bijzonder ben als ik me al die tijd heb voorgedaan? Ben ik, ondanks het feit dat ik toch ook niet echt heb stilgezeten op dat gebied, aangetast in mijn eer en kan ik er gewoon niet tegen dat ze eerder iemand heeft dan ik?

Eenzaam en verdrietig

Ik weet niet precies wat de reden is dat ik me hier zo slecht over voel, maar ik kan weinig anders doen dan wachten tot deze idiote, irrationele aanval van jaloezie overgaat. Binnenkort, waarschijnlijk al over een paar dagen, ben ik vast aan het idee gewend. Ik zal me snel weer goed voelen. Opgelucht zelfs. Ik zal vinden dat ik me heb aangesteld, haar het beste gunnen en zelfs blij voor haar kunnen zijn.

Maar vandaag nog niet. Vandaag blijft het nog even aan me knagen. Vandaag ben ik eenzaam en verdrietig. Morgen waarschijnlijk ook nog wel.

Volgende: Van Skopje naar Dolno Kalaslari
Vorige: Pristina – Aparte plekken
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’