Volkovysk – Lenin

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Maandag 30 september. Wit-Rusland

Volkovysk - Lenin standbeeld
Standbeeld van Lenin op het plein voor mijn hotel

Eindelijk ben ik er. In Wit-Rusland. Eindelijk in het land waarvoor ik al die moeite heb gedaan om er te komen.
Maar nu ik er eenmaal ben, vind ik het er niet zo leuk. Ik voel me niet zo goed. Ik sta wel op, maar ik kan het niet opbrengen op de fiets te stappen en het land verder in te rijden.

Ik ben geïntimideerd door dit gesloten land, door deze grijze, treurige stad, door het sfeerloze, bijna spookachtig lege hotel en door het zilverkleurige standbeeld van Lenin dat buiten op het plein staat.
Iedereen hier lijkt naar me te kijken, maar niemand lijkt me te begrijpen. En ik begrijp niemand.
Ik weet niet wat ik in de supermarkt moet kopen, ik weet niet hoe het werkt bij de kassa en ik loop met een enorme stapel bankbiljetten rond, zonder ook maar een idee te hebben van wat de astronomische getallen die erop gedrukt staan ze waard maken.

Ik herken dit en ik weet dat het niet heel lang gaat duren. Ik ben al vaker langer op reis geweest en na een maandje of twee heb ik altijd even een moment waarop ik het niet meer zo zie zitten.

En daarnaast moet ik ook gewoon even wennen. Langzaam acclimatiseren. Het is een kwestie van tijd. Een kwestie van tijd tot het over is. Ik hoef alleen maar even te wachten. Te wachten tot het over is. Tot het beter gaat.

Ik loop naar de receptie en boek nog een nachtje bij. Morgen zal het beter gaan. Maar nu ga ik weer even slapen.

Smerige spaghetti

Een paar uurtjes. Dan sta ik op. Ik neem een douche, kleed me aan en dwing mezelf de stad in te lopen. Ik koop wat appels in een supermarkt. In een restaurant eet ik een bord hele smerige spaghetti en ik drink er een bier.

Ik ontdek dat een euro 12.400 roebels waard is en dat zelfs de arme Wit-Russen de waardeloze briefjes van vijftig gewoon in de vuilnisbak gooien. Ik vind een plek met computers waar ik wat e-mails verstuur. Ik dwaal nog wat verder door de stad, die toch wat minder treurig is als de zon een beetje schijnt en ik ga wat meer rechtop lopen.
Ik kijk wat om me heen. De meeste mensen blijken helemaal niet naar mij te kijken en het standbeeld van Lenin op het plein, dat is eigenlijk best mooi.

Ik eet nog wat smerigs in hetzelfde restaurantje en ik drink er nog een bier. Dan loop ik terug naar het hotel om me weer op te sluiten in mijn kamer. Ik oefen mijn uitspraak van Russische getallen door op televisie achtereenvolgens naar darten en bingo te kijken en daarna ga ik slapen.

Morgen zal het beter gaan. Morgen is het over. Morgen weer fietsen.

Volgende: Minsk – Staatscircus
Vorige: Białowieża – Zofia
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 6 Oost-Europa

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.