Van Vejer de la Frontera naar Algeciras – Prutsers

Donderdag 20 februari. Spanje.

De ellende duurt voort.
Het lijkt er zelfs op dat een lichte paniek zich van me meester begint te maken. Van kou en regen tot politiewaarschuwingen en verdwalen op dodelijk saaie snelwegen, niets lijkt mee te zitten.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, krijg ik ook steeds meer problemen met mijn fiets.

Prutsers

Toen ik in Sevilla was, heb ik een fietsenmaker opgezocht. Een nogal excentrieke Engelsman, die hier al jaren zijn eigen handeltje heeft. Ik heb hem gevraagd mijn fiets Afrikaproof te maken en dat zou geen probleem zijn volgens hem. Snel ging het allemaal niet, maar dat vond ik niet zo erg. Ik ging ervan uit dat hij goed de tijd nam om alles piekfijn in orde te maken.

Maar dat is niet wat hij gedaan heeft.
Wat hij precies wel gedaan heeft in de vier dagen die ik hem alleen heb gelaten met mijn fiets weet ik niet, maar hem oplappen was het in ieder geval niet.
Eenmaal vertrokken uit Sevilla bleek dat alles er alleen maar slechter op geworden was. De slag zat nog in m’n wiel, de cranks begonnen te kraken en te piepen en het schakelen ging steeds slechter.

In Cádiz heb ik daarom nog maar een keer een fietsenmaker opgezocht, een vrouwelijke deze keer. Maar zij heeft op haar beurt alles alleen maar nog erger gemaakt. Toen ik bij haar wegreed, schakelde mijn fiets bijna helemaal niet meer.
Dat heb ik natuurlijk tegen haar gezegd en ze was het met me eens dat het schakelen inderdaad niet ideaal ging, maar ze dacht dat als ik onderweg gewoon een beetje met mijn versnellingen zou spelen, ik hem uiteindelijk wel in een andere versnelling zou kunnen krijgen.

Met tegenzin stelde ze voor er nog een keer naar te kijken, maar ik heb haar toch maar verteld dat ze niet meer binnen een straal van 100 meter rond mijn fiets mag komen.

Kettingbreuk

Mijn fiets begint dus van ellende uit elkaar te vallen en tot overmaat van ramp is vanmiddag ook mijn ketting nog gebroken, de nieuwe ketting die die imbeciel uit Sevilla erom heeft gelegd. Die moest ik dus onderweg repareren.

Ik had dat nog nooit gedaan, en als je daarbij zou weten hoe belabberd ik ben als technicus, zou je het bijna zonde van de tijd kunnen noemen dat ik midden in een weiland toch met die kettingpons in de weer ben gegaan.

Het was een heel gepriegel, maar met veel geduld en wat geluk is het me wonder boven wonder toch gelukt die ketting er weer om te krijgen. Om het vakwerk te noemen gaat misschien wat ver, maar ik kon wel verder en ik ben nog heelhuids in Algeciras aangekomen ook.

Vertrouwen

Heel vervelend allemaal dus, maar gek genoeg lijkt die gebroken ketting wel precies te zijn wat ik nodig had. Een soort ommekeer. Als ik namelijk zelf mijn ketting kan repareren, dan kan ik alles. En als ik alles kan, dan komt het goed.

Ik voel dat ik er weer zin in krijg. Net op tijd. Precies op tijd komt het vertrouwen terug. Het vertrouwen dat ik een paar weken lang zo hopeloos kwijt ben geweest. Het vertrouwen dat ik zo hard nodig zal hebben als ik dat enorme en duistere Afrikaanse continent wil gaan bedwingen.

Volgende: Algeciras – Pino
Vorige: Van Cádiz naar Vejer de la Frontera – Guardia Civil
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’