Van Varkaus naar Savonlinna – Valentina

Zondag 18 augustus. Finland.

De Finnen zijn een stug volkje. Ze zijn best vriendelijk en behulpzaam, maar dan wel alleen als ze niet anders kunnen. Ze zijn erg gesloten en contact met ze leggen is dan ook niet zo eenvoudig.

Gelukkig zijn er daarom nog mensen als Valentina.

Valentina is een Oekraïense die hier woont omdat ze getrouwd is met een Fin. Vanmorgen heb ik haar ontmoet op de camping. Ik had daar in mijn tent geslapen. Zij had daar haar was naartoe gebracht.

Als ik Valentina in het kort zou moeten omschrijven, dan zou ik dat doen als raar. Of als kleurrijk. Prettig gestoord kan ook.

Ze is met me meegefietst naar de stad en tijdens het fietsen bleef ze maar vertellen hoe goed ze het heeft in Finland en hoe rijk zij, hoe belangrijk haar man en hoe slim haar zoon is.
Mij vond ze een behoorlijke bofkont, omdat de kans dat ik zo’n goede gids als zij zou tegenkomen niet zo groot zou zijn.

Ze heeft me ook uitgebreid proberen uit te leggen waarom ze haar was naar een camping bracht, maar echt duidelijk is dat me nooit geworden.

Kerk, koffie en klapzoenen

Ze nam me mee naar een kerk in Varkaus waar ze, tot lichte ergernis van de aanwezigen, dwars door de mis heen nogal luidruchtig een kaarsje brandde. Ze vond het ook belangrijk een kaarsje voor mij op te steken, maar minder belangrijk om voor de kaarsjes te betalen.

Na ons kerkbezoek stond ze erop me te trakteren op een kop koffie, als ik het niet erg vond daar zelf voor te betalen dan.
Ze vroeg om melk bij haar koffie en de bardame zette een pak melk voor haar neer op de bar.
Een wolkje van de melk deed ze in haar koffie en de rest van het pak dronk ze in één teug leeg. Vervolgens haalde ze twee zelfgemaakte, verfomfaaide taartjes met jam uit haar tas en mocht ik niet weg voordat ik een van die taartjes had opgegeten.

Eigenlijk mocht ik daarna nog steeds niet weg, maar nadat ik haar had uitgelegd dat het al twaalf uur was en dat ik echt nog meer dan 100 kilometer moest fietsen, gaf ze zich over.

Als afscheid kreeg ik drie dikke klapzoenen en ik denk niet dat ik ooit zo enthousiast en zo luidruchtig door iemand uitgezwaaid ben.

Als ik Valentina in het kort zou moeten omschrijven, dan houd ik het op kleurrijk.

Volgende: Van Savonlinna naar Pistonnieka – Idylles
Vorige: Van Puolanka naar Kajaani – Prins Friso
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’