Van Puolanka naar Kajaani – Prins Friso
Woensdag 14 augustus. Finland.
Prins Friso is overleden.
Dat stond onder een foto van hem in de krant die ik las, terwijl ik in een benzinestation aan het schuilen was voor de regen. Of dat was in ieder geval wat het meisje achter de kassa me vertelde toen ik haar vroeg wat er bij die foto stond, want zelf kon ik uit de woorden onder de foto niets, maar dan ook helemaal niets opmaken.
Fins is namelijk een onbegrijpelijk brabbeltaaltje.
Ik probeer er voortdurend touwen aan vast te knopen, maar hoewel ik helemaal zo slecht niet ben in talen, lukt me dat voor geen meter. Ik probeer in elk land waar ik kom altijd wel wat woordjes uit de lokale taal te leren, maar met Fins is dat bijna onmogelijk. Het lijkt echt in helemaal niets op de talen die ik wel machtig ben en zelfs bij de meest eenvoudige woordjes duurt het echt dagen voor ik ze kan onthouden.
Ik heb het dus maar opgegeven en er genoegen mee genomen dat ik nooit verder zal komen dan:
- kiitos: dankjewel. Altijd handig in winkels.
- yksi en kaksi: één en twee. Minder moeilijk omdat het van die schattige woordjes zijn.
- keskusta: centrum. Dat heb ik onthouden omdat ik dat woord steeds op verkeersborden zag staan. Ik heb daarom heel lang gedacht dat Keskusta de een of andere grote stad moest zijn, waarbij ik altijd dicht in de buurt was, maar die ik nooit daadwerkelijk bereikte.
- aamiainen: ontbijt.
Dat ik juist dat laatste woord ken is geen toeval. Dat is namelijk een van de belangrijkste woorden waar je op reis mee te maken krijgt. Als je in een hotel moet afdingen en ervoor moet zorgen dat het ontbijt bij de kamerprijs is inbegrepen bijvoorbeeld.
Ontbijt
Ik denk dan ook dat er weinig mensen op aarde rondlopen die, als het puur en alleen op dat woord aankomt, zo’n taalexpert zijn als ik. En geloof me, het woord ontbijt is niet het makkelijkste woord om expert in te worden. Want hoeveel sommige talen ook op elkaar mogen lijken, allemaal hebben ze wel haar eigen onmogelijke woord uit de kast getrokken om het eten dat je ’s morgens naar binnen moet werken mee aan te duiden.
Alsof ze het er speciaal om gedaan hebben.
Als je alleen al kijkt naar de wat bekendere Europese talen, dan sla je steil achterover. Nederlands: ontbijt. Engels: breakfast. Frans: petit déjeuner. Duits: Frühstück. Italiaans: prima colazione. Spaans: desayuno. Portugees: café de manha.
En ook voor de talen waar ik tijdens mijn reis mee te maken ga krijgen, geldt dat er geen peil op te trekken is. Deens: morgenmad. Noors: frokost. Fins: aamiainen. Russisch: zavtrak. Ests: hommikusöök. Lets: brokastis. Litouws: pusryčiai. Oekraïens: snidanok. Roemeens: mic dejun. Bulgaars: zakuska. Servisch: duručak. Albanees: mëngjes. Macedonisch: pojadok. Grieks: proino. Turks: kahvaltı.
Dat is toch niet normaal? Je zou bijna gaan geloven in een complottheorie van de een of andere taalunie, die er op deze manier voor wil zorgen dat het menselijk ras door uithongering wordt uitgeroeid.
En het gaat echt voor bijna alle talen op. Zoek maar na. In het Tsjechisch, Slowaaks, Sloveens, Fries, Hongaars, Catalaans, Baskisch, Armeens, Luxemburgs, Esperanto of Latijn. Echt om gek van te worden.
En dan heb ik het alleen nog maar over Europese talen. Ik wil er nu nog niet aan denken hoe ik het in het Arabisch, Swahili, Wolof, Zulu of Amhaars voor elkaar moet gaan krijgen ’s morgens een omeletje op mijn bord te krijgen.
Een kamer voor yksi nacht
Maar goed, ik weet nu in ieder geval dat die arme Friso eindelijk uit zijn lijden is verlost en in die wetenschap moet ik verder, want het is weer even droog.
Veel langer dan een half uur duurt het echter niet voordat het weer enorm hard begint te regenen. Het is nog 30 kilometer tot het keskusta van Kajaani en als ik daar aankom ben ik doorweekt.
Ik tref er kaksi hotels aan.
Hotel yksi is vol. Hotel kaksi niet, maar de prijs voor yksi kamer voor yksi persoon voor yksi nacht is daar wel 120 euro. Ik probeer wat van die prijs af te krijgen, maar dat lukt me deze keer niet. De man van de receptie snapt ook wel dat ik dat hondenweer niet meer in ga en dat ik bereid ben te betalen wat hij vraagt.
Ik vraag wel of het dan inclusief aamiainen kan. Dat vindt hij in orde. Ik krijg de sleutel van mijn kamer, zeg kiitos tegen de vriendelijke man, maak mijn fiets vast aan de reling van een trap in de hal en stap met mijn tassen de lift in, die me naar de verdieping moet brengen waar mijn kamer op ligt, mijn huis voor yksi nacht. Voor yksi nacht, want kaksi nachten is te duur. Dat wordt me wat te gortig.
Volgende: Van Varkaus naar Savonlinna – Valentina
Vorige: Rovaniemi – De Kerstman
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’
0 reacties