Van Tulnici naar Târgu Secuiesc – Honden

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Woensdag 30 oktober. Roemenië.

Van Tulnici naar Târgu Secuiesc - honden

Honden.

Je kunt niet om ze heen in dit deel van Europa. Zeker niet als je op een fiets zit. Dagelijks krijg je onherroepelijk met die blaffend uit de bosjes springende viervoeters te maken. Alleen of in kleine groepen komen ze hard woefend op je afstuiven als je langs komt rijden. Ze zijn de schrik van iedere fietser.

Van iedere fietser, maar niet van mij.
Ik ben niet bang voor ze, omdat het helemaal niet nodig is om bang voor ze te zijn. Begrijp me niet verkeerd hoor, ook ik schrik me elke keer weer de tering als ik net in mijn gedachten ben verzonken en er zo’n beest met veel kabaal vanuit de struiken voor mijn wielen springt. Dat zal ik niet ontkennen. Maar als je op zo’n moment niet al te spastisch reageert, dan zal hij je helemaal niks doen.

Honden. Wat je niet moet doen.

Wat je in ieder geval nooit moet doen is half in paniek hard wegfietsen. Dan rennen ze achter je aan en dan moet je of zorgen dat je sneller bent, of op de koop toe nemen dat ze met die enorme hoektanden van ze vol in je kuiten gaan hangen.

Wegfietsen is dus geen goed idee, maar ook over andere oplossingen die ik vaak hoor heb ik zo mijn twijfels.
Ik ben bang dat als ik water naar ze spuit, die beesten nog bozer zullen worden, en ik aan het einde van het liedje zowel mijn kostbare drinkwater als een deel van mijn broek kwijt ben.
En stenen naar ze gooien vind ik gewoon zielig, laat staan ze met een speciaal voor dat doel ontwikkeld elektrocuteerapparaatje onder stroom zetten.

Honden. Hoe ga je er dan wel mee om?

De echte oplossing is misschien een beetje tegennatuurlijk, maar wel heel eenvoudig. Zoals zo vaak in het leven, moet ook in deze situatie kwaad niet bestreden worden met kwaad, maar met liefde en affectie.
In dit geval betekent dat gewoon stoppen met trappen en een beetje vriendelijk naar ze kijken. Als dat niet genoeg blijkt te zijn, dan stap je even af om wat lieve woordjes tot ze te richten. Werkt altijd. 100%. Ze blaffen nog wat, grommen nog wat na, kijken je een beetje verward aan, lopen langzaam achteruit en rennen dan maar weer weg.

Helden op sokken. Dat zijn het. Allemaal.
De dappersten verzamelen nog een keer wat moed en komen zodra je opstapt weer net zo hard achter je aan rennen. Dan doe je gewoon nog een keer precies hetzelfde, en zo nodig nog een keer. En nog een keer. Op een gegeven moment zullen ze er zeker een keer genoeg van krijgen.

En ik houd het altijd langer vol.

Volgende: Van Braşov naar Bran – Vampiers
Vorige: Van Cahul naar Tecuci – Zigzaggen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 6 Oost-Europa

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.