Van Toubakouta naar Banjul – Rekenwonders

Woensdag 30 april. Gambia.

Generaliseren is meestal verkeerd en bijna nooit heel netjes. Ik ben daar dan ook altijd erg voorzichtig mee. Maar soms kom je er echt niet onderuit.

Ik heb ze de mogelijkheid geboden het tegendeel te bewijzen. Echt waar. Lang heb ik echt geprobeerd ze het voordeel van de twijfel te geven, maar het is zoals het is. Ik heb voldoende bewijs verzameld om te beweren dat de volgende stelling gewoon klopt. Als een bus.

West-Afrikanen kunnen niet rekenen.

Nu zijn er natuurlijk overal wel mensen te vinden die dat niet zo goed kunnen, maar in heel West-Afrika ben ik niet één iemand tegengekomen die ook maar de simpelste rekensom kan maken, zonder daarbij een rekenapparaat te gebruiken. En als er al iemand is die dat tegen beter weten in wel een keer probeert, dan gaat het onherroepelijk mis. Wat overigens niet wil zeggen dat het met een rekenmachine wel in orde komt.

Geldwisselaars

Zelf weten ze trouwens ook dondersgoed dat niemand hier kan rekenen en daar maken ze maar wat graag misbruik van. Vanmiddag was daar een mooi voorbeeld van.

Bij de rommelige grensovergang tussen Senegal en Gambia kwamen er overal vandaan mannetjes op me toegesneld, die bereid waren mijn waardevolle euro’s voor hun Gambiaanse dalasi om te wisselen.
Dat kwam me op zich wel goed van pas.
Ik had wel wat van die vodjes nodig.

1 euro is 50 dalasi waard en ik wilde 50 euro omwisselen. Niet een al te ingewikkelde rekensom dus.
Nu had de wisselvriend die ik had uitverkoren zijn rekenmachientje vooraf ongemerkt op –300 gezet, om me daarna overdreven duidelijk te laten zien dat hij 50 x 50 intypte.
Toen hij op de ‘=’ drukte, kwam er dus logisch genoeg 2.200 op het scherm staan. Het stapeltje geld, dat hij vooraf al had uitgeteld, reikte hij me met een stralende lach op zijn gezicht aan.

Zijn lach sloeg om in verbijstering toen ik het geld niet aan wilde nemen. Ik legde hem uit dat 50 x 50 helemaal geen 2.200 is. Hij controleerde mijn rekensom op zijn gammele calculator, vroeg zich gespeeld verbaasd af hoe dit in hemelsnaam mogelijk was, maar telde zonder morren in smerige, stinkende briefjes van 50 alsnog voor 2.500 aan lokale valuta voor me uit.

Voor degenen die niet zo goed kunnen rekenen: dat zijn dus 50 briefjes, die per stuk niet meer waard zijn dan een euro.
En dat is best een grote stapel oud papier.

Volgende : Van Kotu naar Kartong: De omweg
Vorige: Van Thiès naar Saly – Zwak vlees
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’