Van Tan-Tan naar El Ouatia – Koreaanse oase

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Donderdag 20 maart. Marokko.

Van Tan-Tan naar El Ouatia - Koreaanse oase - Sahara
Jason in de Sahara

Tweeduizend kilometer door de woestijn. Dat is ver. En dat duurt lang.
Ik ben dan ook erg gelukkig met mijn nieuwe vriend Jason, een Ierse Brit, of een Engelse Ier zoals hij zichzelf liever noemt, die heeft bedacht dat het wel leuk zou zijn om bij wijze van vakantie een paar weken door de woestijn te fietsen.

Sinds gisterenochtend rijden we samen. Hij werkt bij de Royal Air Force en ik kan bijzonder goed met hem opschieten. Hij denkt daar kennelijk hetzelfde over, want hij heeft zijn plan omgegooid om met me mee te kunnen rijden tot Laayoune, de hoofdstad van de Westelijke Sahara.
Dat idee staat me wel aan, want de lange, eentonige dagen zullen net iets minder lang en eentonig zijn als we met z’n tweeën rijden en het ondertussen over van alles en nog wat kunnen hebben. Jason houdt ook van sport, hij heeft een interessante baan en een net verbroken relatie en hij kraamt net als ik graag je reinste flauwekul uit. Genoeg stof tot conversatie voor een kleine week dus.

Wat het fietsen betreft kan Jason me redelijk bijbenen. Als het niet bergop gaat tenminste, want dan wordt het pijnlijk duidelijk dat ik dit werk al bijna acht maanden dagelijks doe. En hij niet.
Gelukkig is de Sahara vrij vlak.

Oorlog op de televisie

Na de hele dag tussen de zandduinen te hebben gereden, blijkt het Koreaanse hotel-restaurant dat midden in de woestijn staat geen fata morgana te zijn. We stoppen daar voor de nacht, delen er een kamer, eten er dim sum en zien er op televisie dat in Oekraïne, het land waar ik nog maar zo kort geleden redelijk flierefluitend doorheen ben gereden, een serieuze burgeroorlog is ontstaan.

Telkens weer worden de beelden herhaald waarop te zien is dat Rusland de Krim met tanks is binnengevallen en dat het levendige Kiev in korte tijd volledig is omgeturnd tot een macaber rovershol.
Keer op keer zie ik mijn oude, torenhoge hotel Ukraina statig midden op het grote plein staan. Het grote plein dat nog maar een paar maanden geleden zo’n oase van kalmte en rust was en waar jonge stelletjes hand in hand op bankjes zaten te genieten van straatartiesten die hun kunstjes deden. Het grote plein dat in een mum van tijd is veranderd in een allesomvattende kwaadaardige chaos, waarin alleen nog boosaardige, bloeddorstige mensen met vuurspuwende ogen rond lijken te lopen.

We liggen op bed en zien het aan. We maken er grapjes over. Echt lollig vind ik het niet.

Volgende: Van El Ouatia naar Sidi Akhfennir – Katachtige reacties
Vorige:
Van Guelmim naar Tan-Tan – 1000 Kilometer
Of begin
hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 12 Noord-Afrika

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.