Van Stellenbosch naar Simon’s Town – Armoede

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Van Stellenbosch naar Simon’s Town - Armoede - Khayelitsha
Khayelitsha, Zuid-Afrika

Woensdag 17 december. Zuid-Afrika.

Het misschien ietwat overtrokken beeld dat mensen hebben van de inwoners van Afrika is ongeveer als volgt: een kliekje enge moslimterroristen in het noorden, een stelletje blanke racisten in het zuiden en daartussenin krioelt het van de zwarte wilden, die in stamverband op trommels slaan en oorlog voeren met speren.

Tot op zekere hoogte had ik dat beeld zelf ook, maar ik kan nu zeggen dat dat beeld niet klopt. Van geen kant. Want waar in Afrika je ook komt en wie je daar ook tegen het lijf loopt, overal zijn de mensen enthousiast, vriendelijk, geduldig, goedlachs en behulpzaam.

Maar wat de mensen hier in Afrika ook zijn is arm. Dat valt niet te ontkennen. En nergens valt dat zo op als in Zuid-Afrika. In heel Afrika is er natuurlijk armoede, maar omdat in de meeste landen die armoede de norm is, valt het gek genoeg niet zo op. Er is geen vergelijkingsmateriaal. Als iedereen in ronde lemen hutjes woont, dan lijkt dat de normaalste zaak van de wereld. En juist dat vergelijkingsmateriaal, dat is in Zuid-Afrika volop aanwezig.

Armoede in Zuid-Afrika

Iedere stad van enig formaat barst in dit land van de welvaart. Blanke welvaart en welvaart van zwarten en kleurlingen die het wel hebben gered. Overal zie je er westerse winkels, voedselketens, grote auto’s en enorme huizen met zwembaden in de met grote ijzeren hekken afgezette achtertuinen.
Bij al die steden horen echter ook altijd een of meerdere townships. Die townships liggen net iets buiten de ‘echte’ stad en in die townships, of satellietsteden, zoals ze de sloppenwijken hier zo politiek correct mogelijk proberen aan te duiden, daar woont de rest: immigranten en Zuid-Afrikanen die niet hebben kunnen ontsnappen aan de bikkelharde realiteit.

Het schijnt dat de regering er alles aan doet om de leefomstandigheden in die townships te verbeteren, maar ik heb niet het idee dat dat al veel resultaat heeft opgeleverd. Iedere keer als ik langs of door zo’n droevige wijk moet rijden, draait mijn maag om.

Khayelitsha

Zo kwam ik vandaag door Khayelitsha, een satellietstad van Kaapstad. En dat is niet zomaar een gehucht. Zover het oog reikt strekken de zandpaden met de daaraan gelegen bordkartonnen huisjes zich uit en overal zijn kinderen tussen het afval spelletjes aan het spelen met datzelfde afval.

Afschuwelijk.
Het liefst doe ik op dat soort momenten mijn ogen dicht, zodat ik al die ellende niet hoef te zien. Maar dat gaat natuurlijk niet. Niet letterlijk. Dan rijd ik ergens tegenaan. Dus sluit ik mijn ogen maar figuurlijk en probeer ik, net als de rest van de wereld, voor nu maar net te doen alsof ik niks heb gezien. Ik wil mijn reis niet alsnog verpesten.

Gelukkig kwam ik niet veel later weer uit bij die prachtige kust, waar ik alle ellende weer kon vergeten en mijn blik weer kon richten op de mooie dingen van het leven. Hoe de indrukwekkende golven woest tegen de grillige rotsen uit elkaar spatten bijvoorbeeld.

De kinderen in die sloppenwijken doen trouwens niet hetzelfde als ik. Zij sluiten hun ogen niet voor mij. Zij lachen en zwaaien gewoon naar me als ik langs kom rijden. Net als alle andere echte mensen in de rest van de wereld.

Volgende: Van Simon’s Town naar Hout Bay – Pinguïns
Vorige: Stellenbosch – Wijnproeverijen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.