Van Silivri naar Istanbul – Kamikaze

Zondag 8 december. Turkije.

Wat basejumpen is voor parachutespringers en speedskiën voor wintersporters, dat is een stad als Istanbul in rijden voor fietstoeristen. Een totaal andere tak van sport.

Als maniakken rijden de Turkse automobilisten over de zesbaanssnelweg de stad in en met gevaar voor eigen leven moet ik heuvel af met zeventig in het uur tussen ze invoegen, terwijl ik ondertussen de verkeersborden probeer te lezen. Eén stuurfout en ik ben dood. Niks meer, niks minder.

De auto’s rijden kriskras door elkaar, komen overal en nergens vandaan en toeteren naar mij en naar elkaar. Als ze al richting aangeven doen ze dat voor de zekerheid vast voor twee afslagen verderop, maar meestal doen ze dat helemaal niet en slaan ze op het allerlaatste moment af, zodat ik vol in de remmen moet.
Zelf richting aangeven door mijn hand uit te steken helpt ook niet. Als ik dat doe, zien ze dat als een teken het gaspedaal nog even extra in te trappen, zodat ze nog nét voor me langs kunnen piepen.

Tussendoorweggetjes

Om voor heel even aan al dat gevaar te ontsnappen, duiken we tien kilometer voor het centrum een rustige weg in. In een parkje vraag ik aan een Turk op een mountainbike of hij een handige weg naar het centrum weet. Hij geeft te kennen dat we wel achter hem aan kunnen rijden en via relatief rustige tussendoorweggetjes en fietspaden loodst hij ons soepel deze miljoenenstad door, zodat we niet heel veel later plotsklaps met onze fietsen voor de Blauwe Moskee staan.

We maken wat foto’s van de moskee en een paar schoolmeisjes vragen ons om een fotosessie en een interview voor hun schoolkrant. Daarna fietsen we door naar een jeugdherberg, waar we voor weinig geld een paar dagen een kamer zullen delen met een goedgemutste Algerijnse zakenman.

Volgende: Istanbul – Sneeuw
Vorige: Van Alexandroupoli naar Malkara – Ajda
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’