Van Saratsji naar Mozyr – Een lofzang

Maandag 7 oktober. Wit-Rusland

Het is alweer mijn laatste dag in Wit-Rusland.
En dat vind ik jammer.
Want wat ik een week geleden allemaal nog best eng vond, vind ik nu helemaal geweldig.

Ik ben dus om. Van mij geen kwaad woord over Wit-Rusland en de Wit-Russen. De wodka is hier goedkoop, hamer en sikkel vieren hoogtij, op het platteland barst het van de kippen, de aardappels en de suikerbieten, de steden zijn grijs en de mensen wit, arm, eerlijk, stil, kalm en ook vriendelijk. Zonder uitzondering zijn ze hier vriendelijk. Zodra je voorbij het stugge eerste gezicht kijkt dan.
Want of het nou die goedlachse douanebeambte was of de gepensioneerde Sovjetpiloot, de studente die haar Engels met me wilde oefenen en wodka voor me kocht of de Russisch-Orthodoxe monnik die me in zijn klooster gratis onderdak en eten aanbood, allemaal waren ze even aardig en behulpzaam.

Zonde dus dat ik het land alweer uit moet, net nu ik het leuk begin te vinden. Maar het is niet anders. Het kan ook niet anders, want overmorgen verloopt mijn visum en hoe aardig en behulpzaam iedereen ook is, het is niet een land waar je erop kunt gokken dat ze wel soepel in de omgang zullen zijn als je wat langer blijft dan je er mag zijn.

Mijn laatste dag in dit land is een lange fietsdag geweest. Ik heb geen zin de stad nog in te rijden om een hotel te zoeken, dus zet ik mijn tent op ergens in het bos, niet ver bij de weg vandaan.

Eerst nog een nachtje rustig slapen en dan morgen maar eens kijken hoe het in Oekraïne is.

Volgende: Van Mozyr naar Plyluki – Grenscontroles
Vorige: Minsk – Staatscircus
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’