Van Nossombougou naar Bamako – De hel

Dinsdag 27 mei. Mali.

Áls er een hel bestaat en áls ze er fietstochten organiseren, dan moeten die er ongetwijfeld uitzien als mijn zevendaagse expeditie van Kayes naar Bamako.

Bloed-, maar dan ook bloedhete, lange dagen, met ’s middags een snoeiharde tegenwind, die zo warm is, dat ik inmiddels een goed idee heb van hoe een halve kip zich in een heteluchtoven moet voelen. Onderweg zijn bijna geen voorzieningen, laat staan luxeartikelen als stromend water en elektriciteit. Ik kom ook nauwelijks dorpjes tegen en ik moet er dus altijd voor zorgen dat ik op zijn allerminst 8 à 10 liter water bij me heb als ik vertrek.

Ook ’s nachts koelt het niet af, niet verder dan tot 33 graden in ieder geval. Het is zelfs te warm voor mijn tent en ik moet dus wel buiten slapen. Ergens op het dak van een gebouw als ik een keer wel een dorp tegenkom en anders op mijn nog altijd lekke matje onder mijn klamboe, die ik dan ergens aan een boom in de bush op moet hangen.
Dat klinkt romantisch, en dat is het ook wel, ware het niet dat zo’n beetje de enige begroeiing in dit droge, dorre, eentonige landschap bestaat uit enorme kale struiken met enorme scherpe doornen en dat die doornen overal dwars doorheen prikken. Ook door fietsbanden. Bij het opstaan blijken die dan meestal lek te zijn, waardoor ik om zes uur in de ochtend voor dag en dauw al als een gek banden kan staan plakken.

Tel bij dit alles nog een paar dagen diarree op die nog dunner is dan mijn urine, en de optelsom is gewoon best een zware week.

Toe aan luxe

Een goed bed en een kamer met airconditioning. Dat is wat ik heb verdiend en dat is waar ik om vraag bij de receptie van het redelijk chique, Frans aandoende hotel in Bakamo.

De receptioniste handelt de formaliteiten af. Kalm en professioneel. Zonder blikken of blozen blijft ze vriendelijk glimlachen. Ik heb daar bewondering voor. Het kan namelijk niet anders dan dat ze zo snel mogelijk van me af wil. Ze kan het nooit echt leuk vinden dat er vlak voor haar neus een eigenaardig mannetje met een grote witte baard in zijn smerige kleren drie uur in de wind staat te stinken naar een misselijkmakend mengsel van zweet, muggenmelk, zonnebrandcrème, kettingsmeer, stront en stof.

Maar ze doet het goed. Ze blijft keurig in haar rol en ik krijg van haar een kamer die groot is. En fijn. En koel. Ik kwak mijn tassen neer, stort nog een golf dunne poep in de wc en val daarna op mijn hemelse tweepersoonsbed als een blok een land vol dromen in.

Volgende: Bamako – Broodnodige rust
Vorige: Van Diéma naar Saberougou – Peutermeisjes
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’