Van Diéma naar Saberougou – Peutermeisjes

Zaterdag 24 mei. Mali.

De mensen thuis maken zich zorgen als ik vertel dat ik in Mali ben. Dat is niet zo gek, want er is nogal wat ellende geweest in dit land de laatste jaren. Toearegrebellen die de boel op stelten zetten. Burgeroorlog. Terrorisme. Franse luchtaanvallen. Het is dus niet zo vreemd dat mensen voor wie dit land een ver-van-hun-bed-show is zich ongerust maken.
Wat het thuisfront zich echter niet realiseert, is hoe ongelofelijk groot Afrikaanse landen kunnen zijn.

Onderweg heb ik tijd genoeg om onzinnige dingen uit te rekenen en dat doe ik soms dan ook. Wat ik deze keer heb berekend, is dat Mali in zijn eentje groter is dan de Benelux, Frankrijk, Spanje en Portugal bij elkaar, inclusief alle ministaatjes die daartussen liggen. Nu speelt zo’n beetje alle ellende in Mali zich af in het noorden en daar is het dan ook nog altijd bijzonder onveilig.
Maar ik ben niet in het noorden.
Ik ben in het diepe zuiden, dus me druk maken om wat er in het noorden gebeurt, zou zoiets zijn als in Amsterdam de schuilkelders in duiken als er ergens in Madrid of Lissabon een bom ontploft.

Rijst met pindasaus

Op af en toe een langsscheurende NAVO-jeep na, merk ik dan ook helemaal niks van al die vijandigheden. Wat ik ervaar is zelfs verre van vijandig. Iedereen is even vriendelijk en lief en iedereen is ontzettend gastvrij. Mensen langs de weg nemen graag de tijd voor een praatje met een zonderlinge westerling en alleen al deze week ben ik met enige regelmaat rond lunchtijd naar de kant van de weg geroepen om met de pot mee te eten. Een reiziger krijgt gewoon te eten. Blank of zwart, rijk of arm, dat maakt niet uit, iedereen moet eten. Iedereen krijgt rijst met pindasaus.

Ook vandaag gebeurde dat weer.
Ik raakte in gesprek met de eigenaar van het winkeltje waar ik net een fles cola had gekocht, waarop hij me aanbood met hem en zijn gezin mee te eten.
Ik had honger, dus dat kwam goed uit.

Er werd een extra bord gepakt en de hele familie vond het de gewoonste zaak van de wereld dat er een onbekende blanke man aanschoof voor het eten. De enige die me leek te wantrouwen was het peutermeisje dat er rondliep. Zij vond me eng en moest huilen. Maar gelukkig duurt dat bij kinderen nooit heel lang. Nog geen kwartier later had ik ook haar vertrouwen gewonnen en was ze met haar ondeugende pretogen niet meer van mijn schoot af te slaan.

Dus Mali vijandig en gevaarlijk? Laat ik het erop houden dat ik in Nederland bij de buurtsuper nog nooit een bord eten heb gekregen.

Volgende : Van Nossombougou naar Bamako – De hel
Vorige: Van Bafoulabé naar Douroun – Het dorp
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’