Van Malanville naar Kandi – Iggy Pop

Donderdag 3 juli. Benin.

Vaak leg ik onbewust een associatie tussen de plaats waar ik die dag naartoe wil fietsen en een liedje. Zo kwam op weg naar Saint-Louis zomaar ‘Louie Louie’ in me op. Bij de Russische grens was dat ‘Back in the USSR’ van de Beatles. 

Dat klinkt heel leuk natuurlijk, maar jammer genoeg zijn het niet altijd van die leuke liedjes die mijn gedachten bezetten. 
Zo kreeg ik op Cyprus bijvoorbeeld ‘Mandolinen in Nicosia’ van de Zangeres Zonder Naam niet meer uit mijn hoofd en was het onderweg naar het Roemeense stadje Bran Anneke Grönloh die mijn hersenen bleef teisteren met dat afschuwelijke ‘Brandend Zand’ van haar. 

Vengaboys en Brandend Zand

Wat het nog erger kan maken, is dat ik geen enkel talent heb voor het onthouden van songteksten. Daardoor kom ik zelden verder dan alleen de eerste regel van het refrein en moet ik dus, tot mijn eigen ergernis, tot vervelens toe datzelfde stomme zinnetje uit een liedje dat ik helemaal niet leuk vind herhalen.  

Nóg vervelender wordt het als ik niet direct een connectie kan leggen tussen de een of andere songtekst en de plek waar ik op dat moment ben. Ergens gedurende de dag komt dan, zeker als de desbetreffende plaatsnaam drie lettergrepen heeft, onherroepelijk dat hoogst irritante liedje van de Venga Boys bovendrijven.
‘We’re going to Ibiza’.
Waarbij ik dan Ibiza automatisch vervang door de naam van de stad in kwestie, met als gevolg dat ik urenlang ‘We’re going to Helsinki, Obuchiv, Sevilla, Marrakech of Kantchari’ aan het zingen ben.  

Iggy Pop

Maar vandaag valt het best mee. 
Vandaag fiets ik naar Kandi en Kandi betekent natuurlijk Iggy Pop.
En ik houd wel van Iggy.  

‘Candy, Candy, Candy, I can’t let you go’ galmt het dan ook 100 kilometer lang door mijn hoofd en soms ook heel hard en heel vals over de met vrachtwagens bezaaide drukke weg.
Mannen op gammele brommers kijken me af en toe aan alsof ik de grootste mafketel ben die ze hier ooit hebben gezien. 
Maar ik let niet op ze.
Zij hebben geen recht van spreken.
Zij hebben levende geiten voor én achter op hun brommers vastgebonden.
Dus wie is hier nu gek? 

Volgende: Van Bembèrèkè naar Parakou – Aminh
Vorige: Van Gaya naar Malanville – Vallen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’