Van Karacabey naar Balıkesir – Hoge hakken

Zondag 15 december. Turkije.

Thee

Als ze in hun auto’s zitten, zijn de Turken een stelletje meedogenloze idioten op wielen. De rest van de tijd zijn het goedlachse, kettingrokende, vriendelijke mensen en die vriendelijkheid uiten ze met name door het aanbieden van thee.

Te pas en te onpas word ik van mijn fiets getrokken om dat warme goedje in dat kenmerkende tulpvormige glaasje met ze te delen. Een groepje mannen op een terras, de pompbediende bij een tankstation, een restauranteigenaar die buiten in het zonnetje zit, ik kom ze geen van allen voorbij zonder een babbeltje met ze te maken en een kopje thee met ze te drinken.

Dat is natuurlijk allemaal erg leuk en de gastvrijheid is hartverwarmend, maar het komt op een dag zo vaak voor, dat ik af en toe echt moet doen alsof ik ze niet hoor.
Ik wil die lieve mensen natuurlijk niet kwetsen, maar zoveel tijd om te fietsen heb ik niet op een dag. Het is ’s morgens pas om negen uur licht en omdat het om vijf uur alweer pikdonker is, wil ik voor die tijd graag lang en breed lekker warm in mijn volgende onderkomen zitten.

Kou, mist en duisternis

Want het is niet alleen vroeg donker, het is ook nog eens stervenskoud. Wat mij betreft te koud om buiten te slapen en gelukkig hoeft dat ook niet.
In ieder Turks plaatsje van enig formaat is namelijk wel een hotelletje te vinden waar de kamers eenvoudig, maar goedkoop zijn. Soms met een balkon, vaak met redelijke bedden, meestal met verwarming en warm water en altijd staat er wel een paar slippers voor me klaar.

De belachelijk dichte mist, die uit het niets in een paar minuten op is komen zetten, maakte het vandaag nog kouder dan anders. Ik zag geen hand voor ogen meer en was daarom allang blij dat ik op een uithangbord in de stad het woord ‘hotel’ kon onderscheiden.

Hoge hakken

De kamer die ik er heb gehuurd is zo goedkoop, dat ik voor de afgesproken prijs geen verwarming mocht verwachten.
Het bed is ronduit slecht, maar ook dat is niet zo erg. Een kwestie van mijn slaapzak in duiken en mijn ogen dichtdoen tot het ochtend is.

Dat laatste leek ook goed te gaan lukken totdat, naarmate de nacht vorderde, steeds duidelijker werd wat de werkelijke reden van de lage kamerprijzen is. Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat de gasten die in dit hotel een kamer reserveren, dat niet doen omdat ze de intentie hebben van een goede nachtrust te genieten.

Na een paar keer begon ik het patroon te herkennen.
Het geluid van hoge hakken op de stenen vloer. Geklop op een houten deur, die daarop krakend wordt geopend. Te hard fluisterende stemmen. Het menselijke paringsritueel in al haar diversiteit. Af en toe braakgeluiden, waarvan ik niet met zekerheid durf te zeggen of die iets met dat paringsritueel van doen hebben.
Een moment van rust.
Stromend water. De deur die weer wordt geopend. En gesloten. Dan wederom het geluid van hoge hakken op de stenen vloer, langzaam uitdovend tot er niets meer is te horen, en de nacht weer in complete stilte is gehuld.

Tot de cyclus weer van voor af aan begint… klik-klak-klik-klak-klik-klak…

Volgende: Balıkesir – Hotelwissel
Vorige: Van Körfez naar Gemlik – Grote steden
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’