Van Kantchari naar Niamey – Bruinachtig

Donderdag 26 juni. Niger.

Zodra ik Niger in rijd verandert de omgeving. Het vrolijke groene landschap waar ik in Burkina Faso aan gewend ben geraakt, maakt abrupt plaats voor een onduidelijk bruinachtig en moerassig woestijnlandschap. De weg is onverwacht goed.

Pas als ik 60 kilometer over de grens ben, kom ik voor het eerst door een plaatsje, het rommelige stadje Makalondi, waar ik ook langs de douane moet. De douanemannen zijn streng en nors, maar als ze in mijn paspoort lezen dat ik Nederlander ben, slaat hun stemming om en worden ze jolig. Ook hier kijken ze voetbal.

Niamey is 140 kilometer fietsen. Ik was ervan uitgegaan dat ik dat niet zou halen vandaag, maar het fietsen gaat weer uitstekend. Bovendien heb ik een harde wind in de rug, waardoor ik zelfs mooi op tijd aankom in de rauwe en levendige hoofdstad van het land.
Ik steek er de Nigerrivier over, die al even bruin is als het landschap, en via een steil weggetje kom ik midden in het centrum terecht. Daar vind ik een hotel dat duur is, maar niet slecht, en ik eet wat in het Chinese restaurant dat aan het hotel vastzit.

Chinezen

Dat klinkt misschien wat gek, een Chinees restaurant midden in Afrika, maar net als in alle andere grote Afrikaanse steden, wonen ook in Niamey veel Chinezen.
Chinezen kom je overal tegen.
In Afrika zijn ze over het algemeen neergestreken om aan de weg te werken. Dat doen ze goedkoper dan Europeanen, en de Afrikanen hebben nog niet ontdekt waarom het zoveel goedkoper is, namelijk omdat de Chinezen minder degelijk werk leveren. Het gevolg daarvan is dat die wegen alweer aan onderhoud toe zijn voor ze goed en wel gerestaureerd zijn en omdat de Chinezen de Afrikanen niet leren hoe dat moet, zo’n weg repareren, zijn ze voor de komende decennia verzekerd van werk.

Omdat er zoveel Chinezen zijn en omdat Chinezen nou eenmaal van Chinees eten houden, is een Chinees restaurant midden in een Afrikaanse stad dus eigenlijk zo gek nog niet. En eten maken, dat kunnen ze dan wel weer heel erg goed, de Chinezen. Beter dan wegen in ieder geval.

Volgende: Niamey – Levende donderwolk
Vorige: Van Fada-Ngourma naar Matiakoali – Drilpudding
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’