Van Gabrovo naar Kalofer – Bergketens

Maandag 11 november. Bulgarije.

Eindelijk echt de bergen in.
Bulgarije is één grote aaneenschakeling van bergketens en vandaag moet ik, zodra ik de stad uit ben, meteen 14 kilometer lang een bergpas op. Ik ben fit en uitgerust en eindelijk kan ik de masochist die onherroepelijk in me schuilgaat naar buiten laten komen.

Omhoog

Niets vind ik lekkerder dan mijn benen te pijnigen door anderhalf tot twee uur lang een berg op te rijden. Op de helft begint er iets licht te kloppen in mijn hoofd. Spieren spartelen tegen. Ik voel dat ik een grimas trek en ik snak naar adem. Toch kan ik door. Ik kan altijd door. En door. En door. Bij iedere bocht bid ik stiekem dat het de laatste is, maar altijd is de top nog één bocht verder. Iedere bocht lijkt net iets steiler dan de vorige en bij iedere bocht lijkt de pijn in mijn verkrampte bovenbenen erger te worden.
Er komt geen einde aan, aan die heerlijke kutberg.

Totdat er wel een einde aan komt en ik boven ben.

Omlaag

Nee, niets is leuker dan een berg opstoempen. Op één ding na. En dat is er weer af rijden. Mezelf als een idioot naar beneden laten storten. Er gaat namelijk niet alleen een masochist in me schuil, maar ook een enorme kleuter. Een kleuter die geen gevaren ziet en die nog net volwassen genoeg is om niet de hele tijd ‘wiehieuwwwww’ te roepen als hij, veel te hard rijdend, nog maar net kan voorkomen dat hij met een noodgang de bocht mist en de afgrond in kukelt.

Het landschap raast voorbij. Ik heb tranen in mijn ogen van de wind. En misschien een beetje van geluk. Ik ga zo hard dat het zinloos is om mee te trappen en voor ik het weet ben ik beneden. In het dal. Op weg naar de volgende berg.

Volgende: Sofia – Fietsenmakers
Vorige: Van Ivanovo naar Veliko Tărnovo – Straf
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’