Selçuk – Wereldwonderen

Vrijdag 20 december. Turkije.

Ik ben verzadigd. Of verwend. Of alle twee. Daar kom ik vandaag achter tijdens mijn bezoek aan de Romeinse stad Efeze.

Amfitheater. Tempels. Marktplaatsen. Badhuizen. Bibliotheek. Alles erop en eraan. Prachtig bewaard gebleven.
Het is schitterend allemaal, dat weet ik wel, maar ik vind er niet zoveel aan. Ik heb het allemaal al net iets te vaak gezien.
Op de middelbare school ben ik op iedere schoolreis meegezeuld naar dergelijke attracties en in de jaren daarna heb ik op eigen houtje ook geen mogelijkheid onbenut gelaten iedere hoop stenen die meer dan honderd jaar geleden is opgestapeld te gaan bekijken.

Ik ben dus een beetje uitgekeken op potscherven, muntstukken, mozaïekvloeren en half ingestorte amfitheaters en de asociale horde toeristen die ik in steeds grotere drommen langs me heen voel denderen maakt het er niet bepaald leuker op. Met die kuttelefoontjes van ze, die ze om de haverklap tevoorschijn toveren om precies dezelfde kutfoto te maken als al die andere zombies die hier door hun toeristenbus voor de ingang zijn afgezet, zonder dat ze het flauwste benul lijken te hebben van waar op de wereld ze zich begeven.

Snel weg hier dus.

Wereldwonder

Gelukkig ligt tussen Efeze en het stadje Selçuk nog een bijzondere plek. Een monument dat enorm tot mijn verbeelding spreekt, omdat het behoort tot de zeven originele wereldwonderen.

De tempel van Artemis.

Veel is er niet over van dat ooit enorme complex. Er staat zegge en schrijve nog één pilaar overeind, waarvan ik ook nog het vermoeden heb dat ze de enorme brokken steen nog niet zo gek lang geleden op elkaar hebben gestapeld, maar de plek zelf is een verademing.

Vanwege de geschiedenis en het totale gebrek aan toeristen kan ik beginnen aan mijn dagdroom over deze magische plek.

Ik neem plaats op een bankje in de schaduw van een olijfboom, knijp mijn ogen ietsjes toe en stel me voor dat ik een millennium of twee terug in de tijd ben gezet. Bijna een uur lang waan ik me in mijn tuniek op het marktplein, tussen vrouwen die de was ophangen en soldaten die vanaf hun paard kissebissen met kooplui over de prijs van een kruik of een ring.

Net als ik van plan ben me voor mijn dagelijkse wasbeurt richting badhuis te begeven, maakt een toeristenbus een abrupt einde aan mijn fantasiewereld. Een stroom aan Japanners komt uit de bus zetten om allemaal en een voor een met de pilaar op de foto te worden gezet.
Voor mij is dat het sein om op te stappen en in de zonovergoten late namiddag terug te fietsen naar mijn prettige pension, slechts 2 kilometer hiervandaan.

Volgende: Pamukkale – Schijnbaar ijs
Vorige: Balıkesir – Hotelwissel
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’