Ouagadougou – Aparte plekken

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

Woensdag 18 juni. Burkina Faso.

Ouagadougou - Aparte plekken

Ouagadougou is een aparte plek.
Ik weet nog goed dat ik, als jochie van tien, in ons rijtjeshuis in Hilversum boven mijn atlas zat weg te dromen bij kaarten van verre continenten, waarin rode vierkantjes stonden getekend als aanduiding van exotische hoofdsteden met nog exotischer namen. Urenlang kon ik fantaseren over plaatsen met klinkende namen als Reykjavik, Antananarivo, Bandar Seri Begawan, Pago Pago en Tegucigalpa, maar de plaats die veruit het meest tot de verbeelding sprak was toch altijd weer Ouagadougou.
Het oefenen van die onuitspreekbare naam. Die betoverende herhaling van de klinkercombinaties. Die ligging in dat duistere Afrikaanse continent. Even exotisch als onbereikbaar.

Ik ben dol op aparte plekken en ik ben al op veel aparte plekken geweest, maar deze plek slaat alles. Een bijzonderder plek dan deze bestaat er op de wereld niet. Niet in mijn ogen in ieder geval. Nooit heb ik durven dromen dat ik ooit werkelijk rond zou lopen in dat rode vierkantje met die rare naam.
Maar nu ben ik er toch maar mooi.
Op deze aparte plek.

Ouagadougou

Dat magische moment waarop ik in de stromende regen langs dat verkeersbord reed… onvergetelijk… het paste er nauwelijks op, maar het stond er toch echt.

OUAGADOUGOU

Ik ben helemaal naar Ouagadougou gefietst!

In werkelijkheid is Ouagadougou natuurlijk helemaal niet bijzonder. Ouagadougou is als stad niet half zo exotisch als de naam doet vermoeden. Geen mannen met tulbanden en lange baarden die in kleermakerszit op hun met goud volgeladen kamelen langs komen paraderen. Geen gesluierde maagden die je heupwiegend en buikdansend proberen te verleiden. Geen negers met botjes in hun neus die bij een grote koperen pot rond een zelfgestookt vuurtje dansen.
Nee, het rode vierkantje is in het echt niet anders dan alle andere Afrikaanse steden: een grote, uit zijn voegen barstende, ietwat smerige stad, waar alle vijf miljoen inwoners de hele dag op scooters door de verloederde straten lijken te scheuren.

E-mail

Maar dat mag de pret niet drukken.

Ik kan nog steeds amper geloven dat ik echt in Ouagadougou ben en ik ga dat delen met het thuisfront. Ik ga ze een e-mail sturen.
Dat is de manier waarop ik in contact ben met thuis. E-mail. Zo nu en dan laat ik op die manier mijn familie weten waar ik uithang, wat ik heb beleefd en dat ik niet dood of heel erg ziek ben en zo ongeveer één keer per maand stuur ik iedereen, vrienden, familie, kennissen, vage bekenden en Mike, een mailtje, waarin ik de belangrijkste belevenissen van de afgelopen weken even van me af kan schrijven.

De laatste keer dat ik dat gedaan heb is alweer zo’n maand geleden, dus dit is een uitstekende gelegenheid om iedereen te laten weten dat ik hier ben. In Ouagadougou.
Even de groeten doen uit Ouagadougou.
Dat kan nog net voordat Nederland-Australië begint.

Volgende: Ouagadougou – Leugenaars
Vorige: Van Boromo naar Sabou – Krokodillen
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 14 West-Afrika

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.