Laayoune – Aparte plekken

Maandag 24 maart. Westelijke Sahara.

Vanaf het punt waar de Sahara voor mij is begonnen, in het zuiden van Marokko, staan ze overal. Politieposten. Politieposten, waar ik steevast in een klein kantoortje een waslijst aan vragen moet beantwoorden.
Alles willen ze van me weten. Geboortedatum, adres, beroep, de plaats waar ik vandaan kom, de plaats waar ik die nacht ga slapen, de voornaam van mijn vader. Kortom alles.

Omdat dat invullen, tot ongenoegen van de agenten, zeeën van tijd kost, heb ik een paar dagen geleden een lijst opgesteld met daarop alle denkbare persoonlijke gegevens waar ze naar zouden kunnen vragen. Van die lijst heb ik een berg kopieën gemaakt en ik blijf maar kopieën uitdelen. Want overal staan ze, die politieposten.

Overal, alleen niet in een straal van 100 kilometer rond de grens tussen Marokko en de Westelijke Sahara. De reden daarvoor is simpel.

Land zonder grenzen

Ergens in de jaren zeventig heeft Marokko zijn oppervlakte bijna verdubbeld door de Westelijke Sahara in te lijven, gewoon door er binnen te marcheren en te zeggen: ‘Zo, nu is het van ons.’ Dat werd door de rest van de wereld niet zo gewaardeerd en sindsdien is er op dit punt dus een meningsverschil.
Marokko blijft nog altijd hardnekkig volhouden dat er helemaal geen grens is en andere mogendheden mogen ook vooral niet denken dat Marokko die grens ook maar enigszins als grens beschouwt. En hoe kun je nou beter bewijzen dat een grens geen grens is, dan door er geen enkele vorm van controle op uit te oefenen?

De Marokkanen hebben overigens wel een punt.
De rest van de wereld kan dan wel keihard blijven volhouden dat het niet zo is, en er is ook nog altijd wel een beweging van voor onafhankelijkheid vechtende Sahrawi actief, maar in feite is de Westelijke Sahara gewoon een stukje Marokko geworden.
De autoriteiten zijn Marokkaans, overal wappert de Marokkaanse vlag, het land is bevolkt door Marokkanen, die allerlei voordeeltjes toegeschoven krijgen als ze komen wonen in een van de zeldzame en volledig afgezonderde steden die dit enorme niets rijk is, en de vrijheidsstrijders van de Polisario zijn allemaal verdreven naar de uiterste uithoeken van het land.
Welbeschouwd heb ik Marokko dus nog altijd niet verlaten.

Aparte plek

Ja, de Westelijke Sahara is een aparte plek.

Gelukkig ben ik dol op aparte plekken, want waar ik meestal een behoorlijke omweg moet maken om op zo’n aparte plek terecht te komen, heb ik deze keer niet zoveel keuze. Als ik verder wil richting het zuiden, dan moet ik wel over die goeie ouwe N1 dwars door de Westelijke Sahara en dus ook dwars door de woestijn heen fietsen. Uur na uur en dag na dag zal ik over diezelfde lange N1, met aan de ene kant de zandduinen van de woestijn en aan de andere kant de kolkende golven van de Atlantische Oceaan moeten fietsen. Uur na uur en dag na dag. Na dag. Na dag. Na dag. Na dag.

Maar vandaag nog niet. Vandaag wordt er niet gefietst. Vandaag is nog een rustige rustdag in de hoofdstad Laayoune.
Ontbijtje op een terras. Wandelingetje door de stad. Hier en daar ergens gaan zitten voor een kop thee of een vers vruchtensapje van avocado’s, bananen of sinaasappels, en in de middag raak ik met Jason verzeild in een mooie, traditionele hamam, waar we al het zand overal even goed af, uit en tussen vandaan kunnen spoelen.

Voor Jason is dat meteen het laatste wapenfeit van zijn vakantie. Die zit er nu op en morgen gaat hij weer richting huis.
Voor mij zit het er nog lang niet op.
Ik moet op mijn uppie verder de Sahara door.
Voor mij is het nog ver.
Nog heel ver.

Volgende: Van Laayoune naar Boujdour – Rugwind
Vorige: Van El Ouatia naar Sidi Akhfennir – Tentenvanger
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’