Donderdag 16 oktober. Botswana.

Ik kan mijn ongenoegen nauwelijks onder stoelen of banken steken als ik weer eens voorbij word gereden door zo’n busje vol blanke safaritoeristen. Wat eigenlijk wel gek is, want zo erg is het natuurlijk helemaal niet wat die mensen doen. Het zijn gewoon mensen die net als ieder ander mooie dingen willen zien.

Wie veel en veel erger zijn dan die arme toeristen, dat zijn van die hypocriete klootzakken, die geen kans onbenut laten dat hele safarigebeuren af te zeiken, die altijd kritiek hebben op die voor lul staande bleke toeristen met hun witte blubberbenen en hun lelijke bontgekleurde Afrikaanse T-shirts (die ze overigens voor geen meter staan), maar die vervolgens niet weten hoe snel ze zelf in zo’n autootje moeten stappen om ook hele fotorolletjes vol mooie wildedierenkiekjes te schieten.

De SGP’er die op zondag stiekem televisie bij de buren gaat kijken. De wielrenner die zich tegenover Mart Smeets fel uitspreekt tegen elke vorm van doping, maar die ondertussen zelf al drie jaar onder de EPO zit. De homohater die ’s avonds onder valse voorwendselen zijn modelgezinnetje in de steek laat, om zich op een verlaten parkeerplaats door jonge jongens af te laten trekken.

Zo iemand ben ik. 

Gekke autootjes

Ik zet me er met enige regelmaat tegen af, maar als het erop aankomt, wil ik ook gewoon wilde dieren zien. Net als al die andere toeristen.
Ook ik wil wilde dieren zien, en dan met name een leeuw.
Dus vanochtend heb ik me met zes andere gekke witte mensjes in zo’n gek autootje gehesen en heb ik tussen allemaal dezelfde gekke autootjes, met daarin dezelfde gekke witte mensjes, drie uur lang rondjes gereden over de zandpaden van Chobe National Park.

En die wilde dieren, daar waren er best veel van. Nijlpaarden, krokodillen, buffels, adelaars, antilopen, olifanten, ijsvogels en als hoogtepunt van de ochtend een jakhals die op zijn gemak aan een antilopenkadaver stond te kluiven.
Maar geen leeuwen. Dat niet.

Geen haar beter

‘Zie je wel hoe afschuwelijk het was!’ is wat ik achteraf natuurlijk graag had willen uitroepen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het gewoon leuk was. Het was leuk om als toerist onder de toeristen te zijn. Om rondgereden te worden door de natuur. En om een keer niet die rare exoot op een fiets te zijn.

Ik met mijn grote mond. Ik ben dus geen haar beter dan de rest. Want ik kan nu wel lopen zeiken dat al die bleekscheten dit indrukwekkende continent met rust moeten laten, maar als het puntje bij het paaltje komt laat ik mezelf ook gewoon in zo’n stom autootje rondrijden door een van die schitterende stukjes wildernis.

Hypocrieter krijg je het niet.

Toch is het niet zo dat ik de dingen daardoor anders ben gaan zien en op het gevaar af dat dit me nog hypocrieter maakt dan ik al was, ga ik gewoon verder met het hekelen van wat de blanke man in Afrika allemaal aanricht. En heeft aangericht.
Ik kan niet anders.

Homoseksualiteit

Vanavond ben ik wat gaan eten met de mensen van mijn safaritocht, twee supertoffe Duitse medicijnenstudenten en een aardig Nederlands stelletje. Er was ook een Botswaanse jongen bij, die hier werkt als gids.

Geheel tegen mijn zin kwam het gesprek op homoseksualiteit. Altijd een slecht gespreksonderwerp in deze contreien.
De Botswaanse gids vertelde desgevraagd dat homoseksualiteit verboden is in Botswana, en dat hij dat wel logisch vindt. Hij is namelijk een goed christen en twee mannen die het met elkaar doen, ja, dat mag gewoon niet van God.

Vervolgens begonnen de Nederlanders hem de les te lezen.
Ze vertelden hem vermanend dat die opvatting toch echt niet meer verantwoord is in deze tijd. Dat het heel normaal is dat twee mensen van hetzelfde geslacht verliefd op elkaar zijn, seks met elkaar hebben en zelfs met elkaar trouwen. Dat de wereld een veel betere plek zou zijn als iedereen dat nou eens in zou zien.

Gehersenspoeld

Ik kon mijn walging nauwelijks onderdrukken. Maar ik heb dat toch gedaan.
Tegen onwetendheid kun je niet op.

Het is me op mijn tocht door Afrika al zo vaak opgevallen hoeveel schade de blanke Europeanen door de jaren heen hebben aangericht in dit continent. Ze hebben de hele boel gekoloniseerd, er hun talen en gewoontes opgedrongen, het hele werelddeel verdeeld door soms ronduit belachelijke grenzen te trekken, zodat mensen van dezelfde stam gescheiden van elkaar in verschillende landen moeten leven, en ze hebben er het christelijke geloof geïntroduceerd.

Wat onze gerespecteerde missionarissen jaren geleden hebben gedaan, is dat ze iedereen gehersenspoeld hebben en dat ze iedereen wijs hebben gemaakt dat de Bijbel gelijk staat aan de waarheid.
En misschien staat de Bijbel ook wel gelijk aan de waarheid, dat wil ik volledig in het midden laten, maar het is ze in ieder geval gelukt om hun wil op te dringen en van de Afrikanen hebben ze, zeker in het zuiden van Afrika, op en top christenen gemaakt.

Met heel hun hart geloven die Afrikanen nu in God en in de Bijbel, en in de Bijbel staat toch echt dat homoseksualiteit slecht is.
‘Gij zult geen gemeenschap hebben met een die van het mannelijk geslacht is, zoals men gemeenschap heeft met een vrouw: een gruwel is het.’
Dat laat toch niet veel ruimte voor interpretatie.
En niet heel veel verder staat geschreven dat als je het dan toch doet, je het zelf moet weten, maar dat je dan toch echt doodgemaakt moet worden.

Gruwel of geen gruwel

Ze, of misschien moet ik ‘we’ zeggen, hebben de Afrikanen op alle mogelijke manieren hun identiteit afgepakt.
Maar oké. Dat is gebeurd.
Vanaf nu zou het volk hier dan in ieder geval, als rechtschapen christenen, vol vertrouwen in de Bijbel en misschien ook wel in zichzelf, opnieuw op zoek kunnen gaan naar een eigen identiteit, of op zijn minst naar een eigen mening.

Toch lijkt het er niet op dat we dat zullen toestaan. Want net nu we ze eindelijk zover hebben dat ze in die waarheid, in onze waarheid, zijn gaan geloven, net nu die hersenspoeling is voltooid, komen we terug om ze te vertellen dat wat we vroeger hebben gezegd niet meer telt. We vertellen ze nu dat wat we ze ooit gedwongen hebben te geloven achterhaald is, dat we dat inmiddels met een korreltje zout zijn gaan nemen en dat het in het boek waarin ze zo hartstochtelijk zijn gaan geloven dan wel een gruwel genoemd wordt, maar dat we dat inmiddels anders zijn gaan interpreteren. Tegenwoordig vinden we het juist het tegenovergestelde van een gruwel.

Koloniserende toeristen

We houden dus gewoon niet op! We blijven koloniseren! Vroeger deden we dat met politici, legers en missionarissen. Tegenwoordig doen we dat met toeristen. Die kunnen alles doen en laten met hun geld, maken heel Afrika tot hun speeltuin en vinden daarmee kennelijk ook dat ze de wijsheid in pacht hebben.

We denken die arme Afrikanen wel even te kunnen redden door hun hopeloos verouderde ideeën in de kiem te smoren. We lijken koste wat het kost te willen voorkomen dat de Afrikanen zichzelf terugvinden, of zichzelf op zijn minst opnieuw uit kunnen vinden.
En God verhoede dat ze zelf na gaan denken!
Ze moeten gewoon blijven doen wat wij doen, blijven vinden wat wij vinden en blijven denken wat wij denken.

Ivoren torens

Gelukkig was de Botswaanse man niet makkelijk van zijn stuk te brengen. Hij vindt homoseksualiteit nog altijd een gruwel.
Ik vind dat niet.
Ik heb niks tegen homoseksualiteit.
Ik heb ook niks tegen de Bijbel en de mensen die geloven wat daarin staat.
Waar ik wel iets tegen heb, wat mij wel een gruwel is, dat zijn toeristen die gehersenspoeld zijn door westerse normen en waarden en die een ieder die dat niet is als een minderwaardig wezen behandelen.

Niet alles wat wij in onze ivoren torens bedenken is de absolute waarheid.
Leer dat nou eens.

Volgende: Van Kongolo naar Divundu – Aparte plekken
Vorige: Van Victoria Falls naar Kasane – Olifanten
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’